pytania

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

teraz prosi się osoby ktore wymyslały ptyania do swojego tematu o udzielenie odpowiedzi;p

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez sajkora dnia Pon 23:03, 14 Cze 2010, w całości zmieniany 2 razy

mam prośbę niech mi ktoś wyśle na pocztę te pytania w innym formacie, bo tego nie moge otworzyć :/ [link widoczny dla zalogowanych] - Z góry dzięki.

Post został pochwalony 0 razy

Może każdy by rozwiązał jedno, dwa pytania?
Jakoś by to sprawnie poszło.. ;)

PYTANIE 8

Pedagogika Janusza Korczaka
Podstawowe założenia pedagogiki

Wyróżnia się następujące idee przewodnie, na które warto zwrócić uwagę, studiując pedagogiczną i literacką spuściznę Janusza Korczaka, a mianowicie:
> Szacunek do dziecka jako człowieka rozwijającego się poprzez własną aktywność, jako podmiotu.
> Zasada (i praktyka) partnerstwa dziecka w procesie wychowania.
> Prawo dziecka do opieki oraz odpowiedzialność społeczeństwa dorosłych za warunki życia dziecka.
> Poszukiwanie syntezy wiedzy o dziecku.
> Techniki działania pedagogicznego jako konsekwencja przyjętych ogólnych założeń systemu opiekuńczo-wychowawczego
> Koncepcja wychowawcy, wynikająca z ogólnej postawy Korczaka wobec dziecka.

Janusz Korczak był prekursorem walki o prawa dziecka. Zwracał szczególną uwagę na nierównoprawną pozycję dzieci
w społeczeństwie, ich zależność od dorosłych. Domagał się, by uznano, że dziecko jest pełnowartościowym człowiekiem od chwili narodzin, na każdym etapie swojego istnienia i ma prawo być sobą, takim jakim jest.

Był kreatorem takich wartości, jak: miłość do bliźnich, sprawiedliwość, godność, szacunek, piękno i prawda. Twierdził, że dorośli często niedopuszczają dzieci do spraw codziennych, uznając je za małe i niedoświadczone. Słowa Korczaka zawarte w „Prawie dziecka do szacunku" stały się idea przewodnią i wykładnią współczesnych koncepcji ochrony praw dziecka. Jest w nich zawarty apel do świata ludzi dorosłych, którzy w ferworze zajęć, obowiązków, kłopotów, a może z przyzwyczajenia traktują dziecko jak przedmiot. To apel o godne traktowanie każdej żywej istoty, a przede wszystkim dziecka, którego los zależy od woli dorosłych. Stary Doktor tak ujmuje ten aspekt w trzech krótkich, ale wymownych pkt:
□ Prawo dziecka do śmierci.
□ Prawo dziecka do dnia dzisiejszego.
□ Prawo dziecka, by było tym, czym jest.

Studiując jego pisma pedagogiczne, odnajdziemy w nich apel do wychowawców, by zatroszczyli się o takie prawa dziecka:
_ Prawo do szacunku
_ Prawo do miłości
_ Prawo do tajemnicy
_ Prawo do samostanowienia
_ Prawo do własności
_ Prawo do własnego rozwoju i dojrzewania
_ Prawo do ruchu, do zabawy, do pracy i badania
_ Prawo do sprawiedliwości w życiu

Kolejną, jakże aktualną ideą pedagogiczną Korczaka jest partnerstwo w relacji wychowawca-wychowanek, które powinno wyrażać się w odrzuceniu przez pedagogów despotycznego rygoru na rzecz wzajemnego porozumiewania się, współdziałania, wspólnego uzgadniania żywotnych dla obu stron spraw, zaufania do dziecka, do jego rozsądku i umiejętności w stosunkach interpersonalnych między dzieckiem a wychowawcą

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez evdzelina dnia Pią 16:55, 18 Cze 2010, w całości zmieniany 4 razy

zaczynamy ;)

29. Geneza powstania pedagogiki postmodernistycznej

Termin "postmodernizm" wprowadzony został do nauki już w latach czterdziestych XX wieku, natomiast począwszy od lat siedemdziesiątych jest on powszechnie używany dla określenia nurtu w nauce, charakteryzującego się ogólnym brakiem wiary w rozum, stosowane metody naukowe oraz postęp jako taki. Ten rewolucyjny prąd naukowy powstał w wyniku krytycznej odpowiedzi na poprzedzający go modernizm; stoi on w opozycji do uznanych już idei filozofii nowożytnej odzwierciedlając jednocześnie ducha współczesnej kultury i społeczeństwa w takich kluczowych dla siebie pojęciach jak:
• fragmentaryczne ujmowanie świata,
• pluralizm,
• dechrystianizacja życia i myślenia,
• relatywizm (zarówno poznawczy jak i etyczny),
• otwartość na eklektyczne ujmowanie różnych systemów filozoficznych, religijnych itp.

30. Krytyczne ujęcie- pozytywne i negatywne strony pedagogiki postmodernistycznej

Do głównych zalet postmodernizmu zalicza się między innymi:
o zerwanie z autorytaryzmem filozofii
o postawa podejrzliwości
o wiara w ogólnoludzką solidarność
o względność prawd i ogólna tolerancja prowadząca do współistnienia wielu twierdzeń

Natomiast najczęściej kierowane zarzuty pod jego adresem to:
o kłopoty z samookreśleniem (umiejscowieniem pośród innych prądów)
o jego tezy często oceniane są jako banalne, niezrozumiałe lub po prostu błędne
o pozorność postmodernistycznej rewolucji
o sterylność poglądów
o oderwanie od wszelkich religii, co uniemożliwia człowiekowi zajęcia postawy transcendencji
o zagrożenie dla współczesnej teorii i praktyki edukacyjnej

Post został pochwalony 0 razy

13. Przedstaw model nauczyciela, wychowawcy reprezentującego nurt wychowania totalitarnego:

Jest on przywódcą, który wskazuje drogę- jedyną i słuszną. Naucza i oświeca przekazując uczniom ideologię. Stanowi nieomylny drogowskaz. Jego praca jest elementem indoktrynacji.

Warto zaznaczyć, że na początku XXw. W. Lenin wytyczył pewne zadania nowopowstałemu
systemowi, do których zaliczył: nauczanie komunizmu w praktyce życiowej, odrzucanie, tego, co klasowe, uczenie się wszystkiego, co nagromadziła ludzka wiedza, tworzenie kultury proletariackiej, praca nad rozwojem przemysłu i rolnictwa, wychowanie na komunistów,
Cały system wychowawczy, a wraz z nim osoba nauczyciela, miały za zadanie wiązanie pracy dydaktyczno-wychowawczej z praktyką komunistycznego budownictwa i prowadzenie moralnego wychowania uczniów w duchu wymagań kodeksu moralnego budowniczego komunizmu…
Podstawowym pojęciem nurtu totalitaryzmu jest Propaganda (od łac. propagare - rozszerzać, krzewić). W szkole to nauczyciel, wychowawca był osobą działającą za jej pomocą. Miał tak działać (stosując perswazję intelektualną i emocjonalną), by ukształtować w uczniach określone poglądy i zachowania (czasem z użyciem jednostronnych, etycznie niewłaściwych lub nawet całkowicie fałszywych argumentów).

Post został pochwalony 0 razy

Opracowałam kilka pytań- mam nadzieje, że dobrze i że się wam to przyda a przy okazji niech inni się ruszą i też oś zrobią. Jakby każdy opracował chociaż ze dwa pytania to mielibyśmy wszystko!
1. Na czym polegała praktyczna wizja pedagogiki pragmatyzmu?
John Dewey tak jak i inni filozofowie pragmatyści twierdził, że filozofia powinna służyć rozwiązywaniu ludzkich problemów. Twierdził on, że szkoła ma kształcić poprzez działanie i ruch, a więc musi być miejscem i formą aktywnej pracy i życia społecznego, powinna rozwijać pomysłowość i twórczość dziecka. Przedmioty nauczania powinny nawiązywać do życia społecznego. Dewey w swojej eksperymentalnej szkole wprowadził przedmioty tkj. Tkactwo, szycie, gotowanie, garncarstwo, aby uczniowie przy tych czynnościach poznawali naukową stronę tych zagadnień, a przez eksperymentowanie osiągali efekty końcowe. W ten sposób praca staje się narzędziem poznawczym oraz instrumentem wychowawczym przygotowującym dzieci do aktywności społecznej. Dla Deweya podstawę programu stanowią zajęcia praktyczne, z których dziecko jest w stanie wyciągnąć istotę dla swojego dalszego rozwoju wiedzy.

2. Przedstaw model nauczyciela wychowawcy reprezentującego nurt wychowania totalitarnego.
Nauczyciel w nurcie pedagogiki totalitarnej odgrywa największą i zasadniczą rolę. Jest przywódcą, który wskazuje jedyną i słuszną drogę. Nikt nie ma prawa się mu przeciwstawić, a wyrażanie swoich, własnych opinii jest możliwe tylko wtedy jeśli dotyczą one propagowanej ideologii. Nauczyciel bowiem naucza i oświeca uczniów przekazując im ideologię, której wszyscy muszą się podporządkować bez względu na swoje własne poglądy. Wychowawca jest nieomylnym drogowskazem prowadzącym jedyną i poprawną drogą. On wszystko wie najlepiej, uczniowie są mu bezgranicznie podporządkowani. W swojej pracy może uciekać się do kar, które naruszają godność wychowanków. Może stosować środki przemocy jeśli uzna, że wymaga tego sytuacja. Ma więc niczym nie ograniczoną władzę, której nikt nie ma prawa się sprzeciwiać.

3. Jaka była koncepcja wychowania Elen Key i w czym upatrywała istotę wychowania?
Istotę wychowania Elen Key upatrywała w rozwijaniu indywidualnej natury dziecka poprzez delikatne i niedostrzegalne wspieranie pracy samej natury dziecka, dziecka z natury dobrego. Domagała się takiej szkoły, która umożliwi dzieciom dynamiczną i samodzielną pracę oraz pozwoli odkryć ich zdolności. Praca ta powinna być wzbogacana bazą szkolną, biblioteczną, ogrodami, warsztatami. Była zwolenniczką umożliwienia dzieciom kontaktu z rzeczywistością przez rożnego rodzaju wycieczki, zajęcia sportowe. Twierdziła, że dzieci mają w sobie ukryty potencjał, który trzeba rozwijać przez odkrywanie ich uzdolnień i zainteresowań. Szkoła powinna przygotować odmienny plan dla każdego dziecka, ponieważ każda jednostka jest wybitną indywidualnością, jest inna. Elen Key była entuzjastką wychowania w domu rodzinnym.

4. Dlaczego wg. Elen Key dom jest idealnym środowiskiem wychowawczym?
Wg. niej dom rodzinny ma większe szanse niż szkoła, ponieważ w małym zamkniętym środowisku uczucia się potęgują. Przywiązanie może się rozwijać i umacniać przez czynności wynikające z rzeczywistych okoliczności życia podczas gdy szkoła zwalnia dzieci od naturalnych obowiązków i narzuca im takie jakich wymaga życie w grupie. Dom jest naturalnym środowiskiem gdzie dziecko może pełnić różne obowiązki społeczne i uczyć się pracowitości czy wymiany usług. Celem rodziny tak samo jak szkoły czy społeczeństwa powinno być rozwijanie życia do coraz lepszych form poprzez wzmaganie czy potęgowanie szczęścia, oraz zwalczanie wpływów, które czynią to życie uboższym.

Post został pochwalony 0 razy

PRAGMATYZM JOHNA DEWEYA, CZYLI UCZENIE SIĘ PRZEZ DZIAŁANIE – WYMIEŃ NAJISTOTNIEJSZE ELEMENTY PROPOZYCJI EDUKACYJNEJ JOHNA DEWEYA:
Najistotniejszymi elementami propozycji edukacyjne Deweya były:
- uczenie się przez działanie i doświadczenie
• Szkoła jest miejscem gdzie uczniowie powinni uczyć się poprzez życie, edukacja powinna być rzeczywistością, a nie nazwą lub sloganem, szkoła jako miniaturowa wspólnotą społeczną, która ścisłe współoddziaływanie łączy z innymi, pozaszkolnymi doświadczeniami jednostek, nauka szkolna powinna zapewnić ciągłość z tym co uczeń przyswaja sobie poza szkołą. „Gram doświadczenia więcej waży niż tona wiedzy teoretycznej” . Doświadczenie powinno mieć charakter refleksyjny, dziecko ma rozumieć konsekwencje.
• Nauczyciel jako przewodnik, nośnik doświadczenia, nie wolno mu wtrącać się między ucznia a proces doświadczenia, zachęca do bezpośredniego smakowania życia
• Learning by doing – uczenie oparte na działaniu, proces badawczy zorientowany na rozwiązywanie problemów
- indywidualizm pedagogiczny
Szacunek dla indywidualnych róznic jest dla pragmatystów punktem wyjścia uczenia się, edukacja prowadzi do podtrzymania zmienności ludzkiej, człowiek jako świadomy współtwórca przemian w świecie, swobodny i odpowiedzialny, zdolny do inicjatywy i samodzielnego rozwjania zagadnień
- edukacja dla demokracji
Forma wspólnoty życia i wzajemnej wymiany doświadczeń, edukacja i demokracja to dwa najważniejsze, pozostające w sprężeniu zwrotnym elementy życia społecznego
Wychowanie to
-proces wzrastania jednostki w społeczną świadomość gatunku
-pobudzenie wrodzonych sił dziecka przez wymogi społeczne sytuacji
-dwie strony: psychologiczna i socjologiczna, zadnej z nich nie można zlekceważyć ani podporządkować drugiej bez wywołania złych następstw

Humanistyczna postawa nauczyciela w Rogersowkiej koncepcji pedagogiki
1. autentyzm wyrażający się w:
• kongurencji ( zgodność wnętrza z zewnętrznym wyrazem)
• transparencji ( czytelność wizerunku osobowego)
• wysokim stopniu świadomości i samokontroli
2. akceptacja rozumiana jako :
• bezwarunkowo pozytywny stosunek do ucznia
• wyzbycie się skłonności do oceniania i osądzania
• sytuowanie się w pozycji partnera
3. niedyrektywność:
• powstrzymywania się od działań mogących zahamować aktywność ucznia
• stwarzanie klimaty sprzyjającego ujawnieniu się naturalnych zdolności przez obdarzenie ucznia zaufaniem i wolnością
• odwaga i zdolność podejmowania uzasadnionego ryzyka
• odpowiedzialność
• zgoda na niepewność
4. empatyczne rozumienie: zdolność widzenia uczuć i przeżyć ucznia tak jak on je widzi
5. umiejętność komunikowania uczniowi swojego rozumienia jego wewnętrznych przeżyć, uzyskanego dzięki empatii
• samodzielna ocena ucznia czy uczenie odpowiada jego potrzebom
• uczenie ie jest znaczace gdy wywiera wpływ na pojawienie się zmian w zachowaniu i postawach, w całej osobowości ucznia
• znaczace uczenie się jest aktywnością w której człowiek wykorzystuje wszystkie swoje umiejętności

JAKĄ ROLE W PROCESIE WYCHOWAWCZYM PEŁNI NAUCZYCIEL JAKI STOSUNEK WYCHOWAWCZY POWINIEN MIEĆ DO UCZNIA
Nauczyciel nie powinien dyrygowac uczniem, niedyktować mu jak się ma zachowywać, dawać współbrzmiące z jego dążeniami sugestie na drodze empatii, a wiec wczuwania się w sytuacje drugiego przez miłość, powinien wspierać zamiast wychowywać, stwarza warunki dla autentycznego rozwoju i wzrastania dziecka jako człowieka pełno i równoprawnego dorosłym. Najważniejsza jest tu podmiotowość dziecka „kto kocha dzieci ten ich nie wychowuje”

39.GLÓWNE IDEE I ZAGADNIENIA PEDAGOGIKI KULTURY
• Podstawowym zadaniem systemu edukacyjnego jest kształcenie jednostki przez spotkanie z obiektywnymi dobrami kultury
• Bazując na interpretacji wytworów kulturowych jednostka może doświadczać obiektywnych wartości, zrozumieć siebie dostrzegając jednoczesnie nowe możliwości wlasnej egzystencji
• Rozumienie ma wymiar egzystencjonalny opiera się na tzw wnikającym przezywaniu
• Wychowanie oparte na przezywaniu i interpretacji kultury które zmierza i rozumienia i kształtowania jednostkowego bytu człowieka
• Podjecie wysiłku kształcenia i przejecie przez uczestników odpowiedzialności za sposoby samorozumienia
• Staje się teoria nie tylko kształcenia ale i samokształcenia
• Triada kultura-ksztalcenie-osobowość
• Przejscie od anomii przez heteronomie do autonomii

40.WPŁYW PEDAGOGIKI KULTURY NA OGÓLNĄ WIZJĘ CZŁOWIEKA
Człowiek dąży do autonomii i pełni osobowości które realizuje się nie tyle poprzez spontaniczne dążenie jednostki ku własnym celom ile przez kształcenie odwołujące się do sfery wartości kulturowych

PROGRAM PEDAGOGIKI WEDŁUG JANUSZA KORCZAKA
• Szacunek do dziecka jako człowieka rozwiajacegosie poprzez własna aktywność jako podmiotu
• Zasada (i praktyka) partnerstwa dziecka w procesie wychowania
• Prawo dziecka do opieki oraz odpowiedzialność społeczeństwa dorosłych za warunki życia dziecka
• Poszukiwanie syntezy wiedzy o dziecku
• Techniki dzialania pedagogicznego jako konsekwencja przyjętych ogólnych założeń systemu opiekuńczo – wychowawczego
• Koncepcja wychowawcy wynikajaca z ogólnej postawy Korczaka wobec dziecka

JAKIE KONCEPCJE PEDAGOGICZNE STOSOWAŁ A. S NEIL
• Dziecko jest z natury dobra istota ludzką i może się swobodnie rozwijać
• Należy zrezygnować w wychowaniu dziecka z środków dyscyplinujących
• Najważniejszy jest rozwój emocjonalny i twórczy dziecka zaś wtórny jest rozwój intelektualny
• Cel wychowania musi być zorientowany na indywidualne potrzeby dziecka oraz na jego dążenie do szczęścia
• Relacje wychowawcze dorosłych z dzieckiem powinny być partnerskie a nie autorytarne
• Podstawową kategorią struktur (instytucji) pedagogicznych jest samostanowienie i samorządność
• Rezygnacja z sugestywnych oddziaływań na dziecko czy jego motywacje tzn brak indoktrynacji religijnej czy możliwość do przeżywania przez dzieci swojej seksualności
• Dobrowolny udział w zajęciach szkolnych
• Uczenie się w toku odkrywania, eksperymentowania, zabawy, a nie przez reglamentacje, dryl czy instruowanie

Post został pochwalony 0 razy

35. JAKIE ZARZUTY ANTYPEDAGOGIKA STAWIAŁA TRADYCTJNEMU WYCHOWANIU???
 Radykalne odrzucenie wychowania, ponieważ jest ono czynnikiem zagrażającym zdolności do samostanowienia
 Wychowanie jest ukierunkowane na planowe niszczenie podmiotowości dziecka
 Zamierzony akt pedagogiczny staje się depersonalizacją, zniewoleniem i mordem osobowości i psychiki dziecka
 Wychowanie jako siła destrukcyjna, niszczycielska
 Dyskryminowanie dzieci przez dorosłych
 Wpędzanie dzieci w znerwicowaną egzystencję
 Podejście do dziecka ujawniające się w dyrygowaniu nim, dyktowaniu mu, jak ma się zachowywać
 Dziecko nie jest traktowane jako równoprawny partner w procesie wychowawczym, jest „niżej” od nauczyciela
 Relacje dziecka z dorosłym opierają się na zasadzie „góra-dół”, „nad-pod”, brak partnerskich relacji międzyludzkich
 Tradycyjne wychowanie opiera swoja koncepcję człowieka na konieczności wychowywania go i ponoszenia z tego tytułu przez dorosłych odpowiedzialności za efekty całego procesu wychowawczego- dla antypedagogów jest to PSYCHICZNA AGRESJA PEDAGOGICZNEJ MENTALNOŚCI
 Brak zaufania do dziecka
 Dorośli lepiej wiedzą co jest dobre dla dzieci, tym samym ograniczają dzieciom możliwość wyboru i samostanowienia o sobie
 Wychowanie jest pewnego rodzaju przemocą strukturalną i symboliczną
 Wychowanie bazuje na nieszczerości, rozszczepieniu ról i tożsamości
 Ograniczenie możliwości dziecka oraz zawężanie jego wolności i autonomii
 Dominacja dorosłych nad dziećmi

Post został pochwalony 0 razy

1.Idea nurtu nowe wychowanie(nw)oraz porownaj z idea ped tradycyjnej
Najwazniejszy przedstawiciel-j.Deway
Na rozwój Nw skledaly się 3 wielkie nurty-naturalizm,socjologizm i kulturalizm. Nw charakteryzuje się wielkim radykalizmem pedagogicznym. Nw jest bardziej swobodne ekspresyjne uciekajace od sztywnych schematow i systemow, jest także spoleczna krytyką rzeczywistosci, zaczwyca się metoda eksperymentalna. Istota tego wychowania była AUTOREGULACJA WOLNOSC I TWORCZOSC
Gł idee:
•Pajdocentryzm-pedagogika wychodzaca od dziecka
•Aktywizm-wychowanie jako proces aktywnego wrastania jednostki w spoleczna swiadomość gatunku
•Zasada indywidualizmu i rozwoju
•Encyklopedyzm-wyznaczniki pełni i harmoni rozwoju osobowości
•Nw wyraża następstwo i przeciwstawność naturalizmu i humanizmu
•Wybór odpowiedniego środowiska dla szkoły
•Koniecznosc poznania cech indywidualnych dziecka i jego predyspozycjii społecznych
•Szkoła na miarę dziecka
•Współpraca szkoły z rodziną oraz więź szkoły z życiem pozaszkolnym
•Selekcja uczniów wg kryteriów psychologicznych uwzględniajacych rozwój umysłowy,uzdolnień zamiłowania
•Dominacja zagadnień wych i dydaktycznych
•Nauka oparta na aktywnosci dzieci ich samodzielnosci i tworczosci
•Samorzutnosc organizowania się zycia spolecznego dzieci i mlodziezy
•Wspieranie wychowania estetycznego i moralnego w jego powiązaniach z codziennością
•Koedukacja

Szkoła tradycyjna
•Materializm dydaktyczny-wyłacznie nauczanie przez podawanie masy materiałow do nauki na pamięc co prowadziło do WERBALIZMU czyli znajomość jedynie słow bez zrozumienia rzeczy
•Atmosfera udreki, nudy
-ciągłe nakazy ,sankcje, kary fizyczne
-demoralizacja młodzieży poprzez brak kształcenia woli i charakteru
-herbartyzm
-usunięcie ze szkoły wszelkich indywidualności
-intelektualizm
-mechanicyzm
-biernosc
-pandepedagogizm

Post został pochwalony 0 razy

[link widoczny dla zalogowanych] ŚCIĄGAĆ I ROBIĆ PYTANKA! POZDRO

14.
Dwa potężne systemy totalitaryzmu:
- nazizm w Niemczech (Hitler)
- komunizm „realnego socjalizmu” e ZSRR (Stalin)
zaciążyły nad całym XX w. i są odpowiedzialne za niezliczone zbrodnie.

Człowiek może sam decydować że pewna grupa ludzi powinna być unicestwiona:
- Trzecia Rzesza – ideologia narodowego socjalizmu uzasadnia eksterminacje rasowe Żydów, Romów, itp.
- W ZSRR i krajach poddanych ideologii marksistowskiej – eksterminacja i prześladowania wrogów niewygodnych dla ustroju (m.in. duchowieństwa, inteligencji, kombatantów września 1939, żołnierzy AK).
Filozofia i pedagogika faszyzmu:
- powstała w latach 20 i 30 XX w. – rozwój rosnących nacjonalizmów w XIX w. uzasadnił ideologie elitaryzmu, rasizmu i totalitaryzmu.
- źródłem – empiryczne systemy wychowania (umiarkowane i skrajne) włączające jednostki przez grupę w społeczeństwo i państwo.

Faszyzm:
- nazwa masowych ruchów politycznych i ideologii o skrajnie nacjonalistycznym charakterze, zmierzających do zdobycia władzy i stworzenia totalitarnego państwa.

Program faszyzmu:
* kult państwa totalitarnego, tj. państwa partyjnego i policyjnego, przenikającego nie tylko wszystkie sfery publiczne, ale i prywatnego życia.
* Arbitralne ingerowanie w naukę, kulturę, prawo. Panowanie policji politycznej nad całokształtem życia publicznego i prywatnego. Oparcie systemu bezpieczeństwa na kilku rodzajach policji mundurowej i tajnej.
* Łączenie kultu państwa z zasadą wodzostwa. Wódz (włoskie duce) utożsamiany z państwem i narodem; najwyższym przywódcą partyjnym, najwyższym dowódcą (wojskowym), najwyższym sędzię, „miał zawsze rację”, „stał na straży prawa”, wola wodza wyznacza ramy obowiązujących norm moralnych, uruchamia terror, wojnę i masowe zbrodnie, których ofiarą padły miliony ludzi.

Zasady pedagogiki faszystowskiej:
- potędze Niemiec powinna służyć nauka, szkoła i rodzina.
- rodzina ma być tradycyjna, liczna. Matka powinna zajmować się dziećmi, kuchnią i religią (kinder – kuche – kirche).
- najwyższą cechą moralną jest posłuszeństwo, które jest podstawą bojowości i odwagi.
- indywidualizacja w szkole jest zbędna.
- wartości narodowe tworzą nie masy, a prorocy i geniusze. Formą życia narodu jest państwo. Wychowanie i polityka pokrywająca się ze sobą.

Cechy pedagogiki faszystowskiej:
- najpierw wiara, a później nauka.
- walka z wrażliwością i subtelnością człowieka jako przejawem degeneracji ras.
- męskość i bojowość; otępienie uczuciowe na cierpienie innych ludzi, istot (Hitler jurgend)
- honor i wierność (poddańczość) – kto nie jest wierny, stracił honor.
- tworzenie społeczeństwa arystokratycznego (rasa wyższa panuje nad niższą).
- kult obowiązku i czystości życia.

Pedagogika totalitarna, wyrosła z ideologii totalitarnych "nazizm, faszyzm, komunizm", w których celem pedagogiki nie był konkretny, realny człowiek, lecz człowiek produkowany według założonej apriorycznie idei człowieka "czyli ideologicznie", co rzecz jasna prowadziło do całkowitego zniewolenia realnego człowieka - był on surowcem ideologii.

Totalizm wychowawczy:
- przekształcanie obiektu oddziaływań wychowawczych w kierunku wytyczonego ideału.
- pedagog świadomie lub nieświadomie, wyraźnie lub w zamaskowany sposób dąży do tego, by dać sobie wyłączne prawo do uczynienia z siebie wzoru dla wychowanka.
- wychowawca nie wierzy ani w wolność człowieka, ani w istnienie wartości etycznych, gotowość i chęci dziecka do uczenia się, ani w ich atrakcyjny charakter.
- pozostaje mu do dyspozycji tylko tresura przy pomocy „dzwonków”.
- dominacja i „władza nad” staje się uzależnieniem wraz ze zniewalającym traktowaniem innych i środkami poniżającymi jako sposobami na odreagowanie stresu.

Fałszywa ideologia wychowania dzieci:
- wysoka samoocena u dziecka czy poczucie własnej wartości są szkodliwe.
- tylko skromność, zaniżona samoocena przysporzy dziecku przyjaciół.
- okazywanie innym miłości i delikatności jest szkodliwe.
- złe jest odwoływanie się do potrzeb dziecka.
- szorstkość i obojętność w stosunkach międzyludzkich oznaczają dobre przygotowanie do życia.

17.Podejście do dziecka w tradycyjnej szkole według A.S. Neil'a:
- dziecko jest urabiane, utrzymywane w karności, zamknięte w sobie,
- jest uległe, skłonne do posłuszeństwa wobec autorytetu, boi się krytyki,
- dziecko ma przedkładać obowiązek nad przyjemność,
- emocje dziecka są emocjami tłumu, a nie indywidualnymi,
- szkoła tradycyjna ignoruje emocjonalną stronę życia,
- kształci sie tylko umysł dziecka,
- dzieci wychowane są w oparciu o zakazy,
- dziecko od początku trzeba zmuszać do tego, żeby dopasowało sie do naszego obłąkanego społeczeństwa

Warunkiem zaś wydobycia z wychowanka tego naturalnego dobra jest wychowanie go w pełnej swobodzie. Dziecko powinno samo decydować o swoim losie i nie należy mu narzucać odgórnych nakazów czy też zakazów. Każde dziecko jest bowiem także z natury mądre i rozsądne- samo wie najlepiej co jest mu potrzebne na danym etapie życia.
Zadaniem wychowawcy jest tylko i wyłącznie stwarzanie dzieciom i młodzieży warunków do ich nieskrępowanego rozwoju a przede wszystkim powstrzymanie się od wywierania na nie presji fizycznej i moralnej. Neill był przeciwnikiem moralizatorstwa i indoktrynacji. Uczniowie mogli swobodnie podejmować wszelkie decyzje, ich działania były w pełni samodzielne.

W szkole kierowanej przez A. S. Neila, o nazwie Summerhill (oznaczającej wzgórze słońca), dzieci przebywały od 5 roku życia do końca 16-stego, nikt nie był zmuszany do nauki, gdyż wierzono że brak przymusu uczęszczania do szkoły skłoni wychowanków do samodzielnego wyboru nauki, co zresztą potwierdziło się w praktyce. Prędzej czy później, wychowankowie sami, z własnej i nie przymuszonej woli, zaczynali chodzić na zajęcia. Pełną swobodę posiadali również w podejmowaniu decyzji o wyborze zajęć pozalekcyjnych, zachowania w stosunku do nauczycieli, ubioru itp. W Summerhill brano pod uwagę zainteresowania wychowanków, ich pomysły i zdolności, dzięki czemu (jak również za sprawą świetnych relacji nauczycieli z dziećmi), osiągano wysoki poziom nauczania. A. S. Neil był surowym przełożonym swoich nauczycieli i stawiał im wysokie wymagania, co podyktowane było przekonaniem, iż przyczyny niepowodzeń szkolnych tkwią nie w dzieciach, lecz właśnie w nauczycielach. Kładł on szczególny nacisk na wyjątkowe traktowanie dzieci specjalnej opieki, zepsutych, nieszczęśliwych i zagubionych, gdyż uważał, że pomóc im może jedynie świadomość, iż ktoś stoi po ich stronie.

Kolejną ideą wprowadzoną do Summerhill przez Neila, był postulat samorządności uczniów - w szkole działał szkolny samorząd, który był odpowiedzialny za podejmowanie wszelkich decyzji dotyczących spraw życia na terenie internatu i szkoły (wyjątkiem było odwoływanie i przyjmowanie wychowawców oraz nauczycieli, a także sprawy zaopatrzeniowe). Główne zadanie samorządu polegało na uchwalaniu przepisów (w drodze głosowania), zwłaszcza dotyczących zdrowia oraz bezpieczeństwa, jak również rozwiązywanie powstałych konfliktów wśród dzieci.

Wychowywanie w dużej swobodzie, wprowadzone do zakładu Summerhill, bynajmniej nie oznaczało anarchii czy zaspokajania zachcianek wychowanków, gdyż istniały tam jednak pewne granice owej swobody: dzieci miały prawo robić to, na co miały ochotę, pod takim warunkiem, że ich działania czy zachowanie nie ograniczały swobody kolegów czy dorosłych, a więc nie dezorganizowały życia szkoły oraz internatu. Aby utrzymać ten porządek, zostały wprowadzone przepisy (szczególnie dotyczące planu dnia), oraz pewne zakazy, służące zachowaniu bezpieczeństwa wychowankom, jak np. zakaz kąpieli w zbyt głębokiej wodzie pod nieobecność osób dorosłych.

Szkoła Neila stanowi przykład całkowicie nietypowego podejścia do tematu wychowania, i choć wydaje się, że przymus jest nieodłącznym elementem szkoły, praktyka w Summerhill (prowadzona zresztą do dzisiaj) mówi zupełnie coś innego. A zatem, to nie przymus i kary powinny stanowić fundamenty szkoły - czasami wystarczy najzwyczajniej obdarzyć dziecko zaufaniem.

Nie bez znaczenia była także postawa uczących w Summerhill nauczycieli - starających się o atrakcyjność prowadzonych zajęć, będących dla uczniów, nie odwrotnie. Była ona całkowicie odmienna od zwykłego, roszczeniowego podejścia opartego na przymusie nauki. Jak trafnie zauważa Neill: „gdy zajęcia nie są obowiązkowe to trzeba być bardzo dobrym nauczycielem, aby uczniowie przychodzili na twoje lekcje.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez matkaziom dnia Pią 17:58, 18 Cze 2010, w całości zmieniany 2 razy

pyt nr 38
Wymień podstawowe zarzuty, które stawiano antypedagogice, jako systemowi, który sprzeciwiał sie tradycyjnemu modelowi nauczania.

*Antypedagogikę krytykuje się za jej poglądy, zarzucając jej że:

1) niesłusznie przeciwstawia się antypedagogikę wychowaniu utożsamianemu z urabianiem. Współcześnie wychowanie jest prowadzone w formie dialogu, wyzwolenia, wspierania. Obciążenie pedagogiki negatywnymi aspektami wpływów osobowościowo-twórczych przy jednoczesnym pominięciu pozytywnych stron oddziaływania pedagogicznego prowadzi do bardzo uproszczonej wizji świata
2) Wyobrażenie o wyzwoleniu dzieci od wychowania jest iluzją, ponieważ nie bierze sie pod uwagę swobody i przymusu, prawa i obowiązków, jednostki i społeczeństwa. Dziecko powinno się wychowywać, bo w przeciwnym razie wszystko wymknie się spod kontroli. W trakcie socjalizacji dziecko powinno uczyć się pewnych reguł postępowania, konformizmu, ponieważ w przyszłości dziecko moze mieć problemy z odgrywaniem ról społecznych
3) W antypedagogice dostrzega się "nienawistną" wizję dorosłości. Popełnia ona błąd przenosząc ideał człowieka dorosłego jako człowieka wolnego, w pełni rozwiniętego, autonomicznego na dziecko, twierdząc, że typowe dziecko właśnie takie jest. Błędne zatem jest odwrócenie piramidy rozwojowej człowieka i zakwestionowanie sekwencji rozwojowych przez przypisanie szczytu dorosłości dziecku.
4) Antypedagogika wychodzi z założenia, że dziecko lepiej wie, co dla niego jest dobre i umie dokonać wyboru. Natomiast psychologia stwierdza, że rozwój dziecka wymaga stworzenia mu pewnych warunków oporu. Muszą zaistnieć określone momenty napięcia, czyjejś ingerencji.

Pyt nr 36
Jaką rolę w procesie wychowawczym pełni nauczyciel ? Jaki stosunek powinien mieć do ucznia w ujęciu antypedagogiki?

* Nowa forma wychowania przeciwstawia klasycznej pedagogice układ, w którym obie strony- wychowawca i wychowanek- mają takie same prawa, a rola pedagoga polega nie na wychowaniu, ale na życzliwym wspieraniu dziecka w jego samodzielnych poszukiwaniach i wyborach. Podstawą takiego współdziałania jest wzajemny szacunek i zaufanie. Zdaniem antypedagogiki, dominującą w obecnym wychowaniu rolę wychowawcy i zasadę WYCHOWAWCA WIE LEPIEJ, NIŻ WYCHOWANEK, CO JEST DLA NIEGO DOBRE, należy zastąpić prawem dziecka do wyboru opartym na przekonaniu, ze wybierze ono dobrze bo WYCHOWANEK WIE LEPIEJ NIŻ WYCHOWAWCA, CO JEST DLA NIEGO DOBRE.
* Rolę nauczyciela sprowadza się do "przewodnika", w mysl zasady LEPIEJ WSPIERAĆ, ZAMIAST WYCHOWYWAC.

Post został pochwalony 0 razy

ok, a my jednak zrobimy inne, zaraz je dodamy, bo nie mamy wszystkich tekstów ; x , a z neta to bez sensu ,

22. Z jakich metod korzystał John Dewey w swoim nauczaniu ?

Najistotniejszymi elementami były : uczenie się przez działanie i doświadczenie, indywidualizm pedagogiczny, edukacja dla demokracji.
- uczenie się przez działanie i doświadczenie- edukacja nie jest tylko środkiem do określonego celu, lecz celem samym w sobie. Szkoła powinna być miejscem gdzie odbywa się wzajemna wymiana doświadczeń. Doświadczenie nie może polegać jedynie na braniu udziału w wydarzeniach lecz powinno mieć ono refleksyjny charakter. Zadaniem nauczycieli jest przyjęcie roli przewodnika. Człowiek jest stale rozwijającą się istotą przy czym jego rozwój dokonuje się poprzez jego własne działanie, w trakcie którego zarówno poznaje świat jak i go zmienia.
- indywidualizm pedagogiczny – ma uzasadnienie subiektywne( reakcje dziecka są odmienne w zależności od jego indywidualnego charakteru ) i obiektywne( warunki w których żyje dziecko są także odmienne).
J. Dewey pragnie uczynić człowieka świadomym współtwórcą przemian w świecie ludzkim, swobodnym i odpowiedzialnym, zdolnym do inicjatywy i samodzielnego rozwijania zagadnień wyłaniających się z życia.
- edukacja i demokracja – demokracja jest przede wszystkim formą wspólnoty życia, wzajemnej wymiany doświadczeń. Demokracja i edukacja to dwa najważniejsze elementy życia społecznego.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Kaśka. dnia Pią 18:17, 18 Cze 2010, w całości zmieniany 1 raz

Wskaż cechy wspólne i różnice Pedagogiki Personalistycznej oraz Humanistycznej:
Wspólne:
- uzdalnianie wychowanka do przejęcia kierownictwa nad własnym procesem rozwoju- do autonomii,
- wzbudzanie osoby w wychowanku,
- wychowanek jest pierwszym i podstawowym czynnikiem wychowania, wychowawca jest jedynie kooperatorem,
- podkreślenie relacji wychowawczej- wspólnota osób,
- nikt nie ma nad wychowankiem hegemonii,
- otwarcie człowieka na wewnętrzne i zewnętrzne doświadczenia wolności,
- nieustanny rozwój człowieka
- współodpowiedzialność za proces uczenia się
- samodyscyplina - od ucznia wymaga się pilności i solidności

Różnice:
Ped. Personalistyczna:
- otwarcie na wiarę i transcendencję
- przede wszystkim wnętrze człowieka
- dialogiczność istnienia osobowego
- zwrócenie uwagi na wychowawczą funkcję rodziny- dostrzeżenie kryzysu
- człowiek to połączenie duszy i ciała- intelektualne poznanie, działania materialne i niematerialne, rozumność człowieka
- zwrócenie uwagi na moralność człowieka
Ped. Humanistyczna:
- twórczość we wszystkich aspektach- rozwój samego siebie, twórczość prowadzi do stawania się sobą
- twórczość to proces, nie stan istnienia, to kierunek, nie przeznaczenie
- życie w pełni w każdym momencie jest warunkiem twórczego życia
- zaufanie do samego siebie
- wychowawca nie może nauczać, lecz wspierać- ułatwiać uczenie się
- bycie osobą wykształconą, to bycie wolnym, swobodnie funkcjonującym, autentycznym, stale rozwijającym się
- umiejętność aktywnego słuchania
- celem kształcenia jest wspieranie zmian i procesu uczenia się (facylitacja)

Post został pochwalony 0 razy

mamy juz połowe ;)
jak będą wszystkie to wyśle na serwer
zrobione po kolei w wordzie ;)
gotowe do nauki ;p

19. Jak powinna wyglądać edukacja w koncepcji pedagogiki rytycznej?

Pedagogika krytyczna ujmuje edukację jako element systemu społecznego ściśle związanego z jego funkcjami politycznymi – stwierdzenie to jest kontynuacją założeń tradycji marksowskiej i frankfurckiej recepcji.
Dwuznaczne oblicze edukacji: Z jednej strony zapobiega krytyce i blokuje oczekiwane zmiany z drugiej strony to właśnie edukacji przypisany jest czynnik zmiany społecznej i emancypacyjnej. Edukacja, zatem zniewala, ale wyzwolenie wymaga edukacji.
Pedagogika krytyczna szuka tutaj jak najbardziej adekwatnej diagnozy mechanizmów dominacji i przemocy instytucji edukacyjnych oraz projektuje takie oddziaływania jakie mogłyby przyczynić się do zwiększenia zakresu indywidualnej i zbiorowej wolności.
Zniewalający wymiar edukacji – jednostki muszą zostać wykształcone i wyselekcjonowane, tak, aby wszystkie dostępne i niezbędne do funkcjonowania społeczeństwa miejsca pracy zostały odpowiednio obsadzone. Jeśli więc system decyduje o losach jednostek i zbiorowości to jest to system zniewalający a zarazem wymagający radykalnej zmiany = Diagnoza. Nowe pokolenia powinny być wychowywane tak, aby mogły dokonać tych zmian.
Jednym z podstawowych założeń p.k. jest odsłanianie mechanizmów dominacji wpisanych w instytucje i praktyki edukacyjne, kulturowe.
Edukacja jest jedna z największych tego typu praktyk. Pełni funkcje maskowania i przeinaczania rzeczywistości, posługuje się ukrytymi programami szkolnymi, symboliczną przemocą i posługuje się innymi praktykami przyzwyczajających ludzi do życia w bezkrytycznym posłuszeństwie. Jednocześnie ta sama edukacja stanowi warunek życiowego powodzenia jednostki. Edukacja jest koniecznym warunkiem zmiany społeczeństwa.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez evdzelina dnia Pią 19:50, 18 Cze 2010, w całości zmieniany 1 raz

Rola nauczyciela i ucznia w szkole Summerhill:
Rola nauczyciela:
- dopasowanie szkoły do dziecka, a nie dziecka do niej
- zaufanie dzieciom i nadanie im wolności bycia sobą
- nauczyciele zakładają, że dziecko ma wrodzoną mądrość i poczucie realizmu
- zasada partnerstwa miedzy uczniami a nauczycielami
- sprawienie, aby dziecko czuło się pewne siebie i dowartościowane
- nauczyciele akceptują uczniów, okazują im miłość, przez co dzieci te czują się tam po prostu szczęśliwe
- nauczyciel powinien zachęcać dzieci do pracy i być dla nich prawdziwym i autentycznym autorytetem
- dzieci muszą wiedzieć, że są dla nauczyciela indywidualnością, i że są przez niego kochane
- obowiązkiem wychowawcy jest bycie po stronie dziecka

Rola ucznia:
- głównym zadaniem wychowanków, jest to, by żyli własnym życiem, a nie tak, jak wyobrażają to sobie ich wychowawcy
- dzieci tworzą samorząd, który ustala reguły i omawia bieżące sprawy szkoły
- dzieciństwo jest czasem zabawy, nie powinno się tego okresu sztucznie przyspieszać, dlatego dzieci powinny się bawić
- uczniowie Summerhill są zobowiązani do przestrzegania regulaminu, który wcześniej został ustalony wspólnie
- zaangażowanie w prace i lekcje
- uczniowie mają być sobą, mają czuć się wolni, pewni siebie
- ważne jest aby uczniowie zaufali wychowawcy i pomogli tworzyć relacje partnerskie

Post został pochwalony 0 razy

pyt nr 20: Idee i cele pedagogiki krytycznej

Pedagogika krytyczna jako nauka wykorzystująca teorie filozoficzną w analizach i projektowaniu działań edukacyjnych stawia sobie następujące cele:
> określenie wizji człowieka i społeczeństwa- realnej i idealnej
> stwierdzenie jaki świat jest, a jaki być powinien
> poddanie obserwacji i analizie procesów edukacyjnych i społecznych
> określenie kierunku, w którym powinny podążać zmiany
> przygotowanie jednostki do aktywnego i odpowiedzialnego uczestnictwie w dialogu społecznym
> zaprojektowanie określonych działań pedagogicznych
> krytyczne kontrolowanie, analizowanie i monitorowanie procesu przemian
> udzielenie odpowiedzi na pytania:
a) jak wygląda świat w perspektywie pedagogiki krytycznej --> DIAGNOZA
b) jak wygląda świat pożądany --> CELE WYCHOWANIA
c) w jaki sposób można osiągnąć zmianę tego świata--> METODY EDUKACJI
d) jaka jest skuteczność tych działań?
> otwarcie społeczeństwa na dialog
> odsłonienie mechanizmów dominacji:
a) badania nad ukrytym programem
b) badania nad oporem edukacyjnym
c) badania nad przebiegiem reprodukcji kulturowej
> wychowywanie ludzi tak, aby byli zdolni do zmiany świata: kształtowanie krytycznej postawy wobec rzeczywistości, kwestionowanie rzeczywistości
> w relacji uczeń- nauczyciel: dążenie do tego, aby nauczyciel był "transformatywnym intelektualistą", a więc sprzymierzeńcem słabszych grup społecznych, a także tłumaczem między człowiekiem, a złożonym światem społecznym- powinien pomagać w krytycznym rozumieniu świata, przede wszystkim ukazując nierówności w społeczeństwie
> edukacja międzykulturowa
> traktowanie dziecka jako członka społeczności
> nabycie kompetencji i doświadczenia do samodzielnego kształtowania życia jednostki.

To chyba tyle:)

Post został pochwalony 0 razy

pyt. 28 WYMIEŃ I WYJAŚNIJ ZNACZENIE POJĘĆ W ODNIESIENIU DO NURTU NOWEGO WYCHOWANIA: IDEA WYCHOWANIA OGÓLNEGO, PAJDOCENTRYZM, SUBIEKTYWIZM PEDAGOGICZNY, PEDOLOGIA

PAJDOCENTRYZM - pedagogika wychodząca od dziecka, a nie skierowana na dziecko. zrzucenie pierwszoplanowości nauczyciele i adaptacyjnych dążeń środowiska na rzecz wychowania wychodzącego od naturalnych potrzeb dziecka z uwzględnieniem jego fazy rozwojowej. centralne miejsce zajmuje dziecko.

PEDOLOGIA- nauka o dziecku, wszystko co dotyczy natury dziecka, jego życia fizycznego i duchowego oraz wzajemnych powiązań i uwarunkowań obu czynników.

SUBIEKTYWIZM PEDAGOGICZNY - proces odśrodkowy polegający na mniej lub bardziej swobodnej ekspresji, z ograniczeniem oddziaływań zewnętrznych (nauczenie w dydaktyce, przymus) subiektywizm izolował jednostkę przeciwstawiając się potrzebie facylitacji życia indywidualnego przez życie w gromadzie. docenienia zmienność i niepowtarzalność każdego bytu.

?IDEA WYKSZTAŁCENIA OGÓLNEGO - w NW przestała oznaczać ogólność wiedzy a stała się wyznacznikiem pełni i harmonii rozwoju osobowości. sprzyja samodzielności i elastyczności w rozwiązywaniu problemów, uzdatni do podejmowania odpowiedzialnych decyzji.

Post został pochwalony 0 razy

ok, zatem brakuje nam pytań:

3.Przedstaw cechy wspólne jeśli są, oraz jak się realizowały poglądy PEDAGOGIKI TOTALITARNEJ oraz koncepcji WYCHOWANIA PAŃSTWOWEGO.

7. Określ wpływ oraz miejsce nauk tkj. filozofia, psychologia, socjologia, oraz innych specjalizacji dziedzin, które miały wpływ na kształt poszczególnych nurtów.

11.Scharakteryzuj przedstawicieli nurtów oraz przedstaw ich programy pedagogiczne.

12.Przedstaw stanowisko współczesnego pedagoga wobec PLURALIZMU teorii wychowania.

24.Jak realizowała się idea WYCHOWANIA PAŃSTWOWEGO w kolejnych nurtach pedagogicznych?

27. Zaprezentuj w jakim stopniu poszczególne nurty korzystają z założeń nurtu ped. NOWEGO WYCHOWANIA

37. Jakimi formami interakcji należy zastąpić klasyczne wychowanie?

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez sajkora dnia Sob 18:09, 19 Cze 2010, w całości zmieniany 5 razy

32.Najważniejszą rzeczą w kontaktach nauczyciela z uczniem w pedagogice Janusza Korczaka jest wzajemne partnerstwo. Nauczyciel powinien szanować dziecko jako człowieka rozwijającego się przez własną aktywność. Wychowawca odpowiada za opiekę oraz warunki życia dziecka. Nauczyciel powinien pokazywać iż dzieci mają prawo sprzeciwu wobec dorosłych, którzy nad nimi dominują. Decyzje powinny być podejmowane wspólnie przez nauczyciela i ucznia, powinny być oparte na pełnym porozumieniu i działaniu obu stron. Niezbędne jest również wzajemne zaufanie między uczniem i nauczycielem

Post został pochwalony 0 razy

33. W czym przejawiała się samorządność dzieci i jaki był jej cel w idei J.KORCZAKA?

Samorządność przejawiała się w 3 aspektach:

1.współgospodarzenie
- szacunek dla pracy, narzędzi pracy
- prawie wszystkie prace samoobsługowe wykonywali sami wychowankowie
- sporządzanie listy dyżurów czystości i porządku do których wychowankowie zgłaszali się dobrowolnie
- ustanowienie jednostki pracy równej pół godziny wysiłku; bilans miesięczny pracy określał pozycję osoby w zespole; po otrzymaniu odpowiedniej liczby jednostek wychowankowie otrzymywali pocztówki pamiątkowe;

2.współzarządzanie
- godność króla i królowej wybieranych przez wychowanków, jako osób najbardziej popularnych
- Rada Samorządowa złożona z reprezentantów poszczególnych grup wychowanków; ustalała przepisy i prawa normujące wszystkie podstawowe dziedziny życia zakładu i obowiązujące wszystkich bez wyjątku
- Sąd Koleżeński – stojący na straży tych praw i ich przestrzegania; rozstrzyga wszelkie kwestie sporne, konflikty; działał na podstawie specjalnego kodeksu
- Sejm dziecięcy stanowił najwyższą instancję samorządową w koncepcji pedagogicznej Janusza Korczaka. Był organem wybitnie ustawodawczym. Zajmował się sprawami wykraczającymi poza kompetencje sądu koleżeńskiego i rady samorządowej. obradował raz w roku pod osobistym przewodnictwem Janusza Korczaka.

3.oddziaływanie opinii publicznej
- gazetka tygodniowa – cotygodniowy bilans życia domu; rejestrowanie i omawianie problemów, trosk, radości pojedynczych wychowanków i całego zakładu; gazetki redagowali wszyscy
- plebiscyt życzliwości i niechęci (głosowanie, wyrażające uczuciowy stosunek dziecka do współmieszkańca lub całej gromady wychowanków) wypełniany systematycznie kilka razy w roku charakteryzujący atmosferę wzajemnych stosunków i pozycje wychowanków

Samorządność miała na celu aktywizację i uspołecznienie wychowanków, zainteresowanie ich własnym postępowaniem, obudzenie refleksji nad swoimi czynami, uczenie ich samokrytycyzmu i tolerancji wobec drugiego człowieka, a także kształtowanie mocnego fundamentu wzorowej postawy etycznej wychowanka.

34. Jak wg KORCZAKA prawo dziecka do wolności i godności powinno przejawiać się w praktyce?

Korczak nieustannie podkreślał fakt, że dziecko w żadnym momencie swojego życia nie może być przedmiotem manipulacji świata dorosłych. Często podkreślał, że dorośli unikają dopuszczania dzieci do spraw codziennych, tłumacząc się tym, że dzieci są zbyt małe i niedoświadczone. Według niego dziecko to samoistna jednostka zasługująca na szacunek i przestrzeganie jej praw. Wolność dziecka powinna się również przejawiać w partnerskich stosunkach wychowawca-wychowanek, opartych na wspólnym działaniu i wspólnym podejmowaniu ważnych decyzji. Dziecko powinno mieć również prawo do sprzeciwu.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez 7 dnia Sob 14:09, 19 Cze 2010, w całości zmieniany 1 raz

5.Przedstaw innowacje wychowawczo-pedagogiczne oraz komunikacji z uczniem, które wzniosła SZKOŁA SUMMERHILL.

Neil domaga się postrzegania dziecka z całą złożonością i autentycznością jego natury. Dziecko bowiem powinno powinno rozwijać się wg „własnych praw”, a zatem powinno mieć prawo do swobodnego rozwoju. Celem wychowania jest wolny człowiek, istota w pełni szczęśliwa, żyjąca w harmonii z pokoleniem ludzi dorosłych i starszych. Wolność we wspólnocie jest zawsze sztuką kompromisu. W Summerhill było to możliwe m.in. dzięki organizowanym co tydzień Zgromadzeniom Ogólnym wszystkich wychowawców i wychowanków, w trakcie których decydowano o zakresie swobód oraz o ich negatywnych bądź pozytywnych następstwach.
-Dziecko jest z natury istotą ludzką i może się swobodnie rozwijać
-Należy zrezygnować w wychowaniu dziecka ze środków dyscyplinujących
-Najważniejszy jest rozwój emocjonalny i twórczy dziecka, zaś wtórny jest rozwój intelektualny
-Cel wychowania musi być zorientowany na indywidualne potrzeby dziecka oraz na jego dążenie do szczęścia
-Relacje wychowawcze dorosłych z dzieckiem powinny być partnerskie, a nie autorytarne
-Podstawową kategorią struktur (instytucji) pedagogicznych jest samostanowienie i samorządność
-Rezygnacja z sugestywnych oddziaływań na dziecko czy jego motywację, tzn. brak indoktrynacji religijnej czy możliwość do przeżywania przez dzieci swojej seksualności
-Dobrowolny udział w zajęciach szkolnych
-Uczenie się w toku odkrywania, eksperymentowania, zabawy, a nie poprzez reglamentację, dryl czy instruowanie
Neil jest autorem hasła, które stało się zarazem myślą przewodnią antyautorytarnych reformatorów systemów szkolny: „Ta szkoła powinna przystosowywać się do uczniów, a nie na odwrót”.

25.Na czym polega sformułowany przez. C. ROGERSA model edukacji w podejściu skoncentrowanym na osobie (PCA) ?

- Warunek podstawowy: lider lub osoba, która jest postrzegana jako przewodząca w danej sytuacji (facylitator), czuje się wystarczająco bezpieczna wewnętrznie oraz w swojej relacji do innych, by doświadczać rzeczywistego zaufania wobec posiadanych przez każdego zdolności samodzielnego myślenia i uczenia się.
- Nauczyciel (facylitator) dzieli odpowiedzialność za proces uczenia się z innymi (na przykład z uczniami, ich rodzicami, władzami szkolnymi). Ramowy plan zajęć, sposób administrowania, finansowanie, styl działania – wszystko to może podlegać odpowiedzialności partykularnej grupy.
- Nauczyciel dostarcza materiałów do uczenia się, korzystając z własnych wiadomości, własnego doświadczenia, książek, materiałów źródłowych lub doświadczeń społecznych. Zachęca uczących się do wskazywania zasobów informacji, wedle własnej wiedzy i doświadczenia. Wykazuje gotowość korzystania z zasobów wykraczających poza zawarte w doświadczeniu grupy.
- Uczeń konstruuje i rozwija swój własny program uczenia się sam albo w kooperacji z innymi. - Odkrywając swoje własne zainteresowania, zapoznając się z bogactwem zasobów pomocnych uczeniu się, dokonuje wyboru kierunku własnej nauki z pełną świadomością ponoszenia odpowiedzialności i konsekwencji tego wyboru.
- Wytwarza się atmosfera sprzyjająca uczeniu się. Na spotkaniach klasy, czy szkoły jako całości, atmosfera autentyzmu, wzajemnej troski, słuchania ze zrozumieniem - staje się faktem.
- Można zauważyć koncentrację przede wszystkim na utrzymywaniu stałego tempa procesu uczenia się. Treść uczenia się, chociaż ważna, schodzi na drugi plan. Stąd efekt końcowy można uznać za sukces nie wtedy, gdy uczeń „nauczył się wszystkiego, czego powinien był się dowiedzieć”, lecz wtedy, gdy uczeń zrobił wyraźny postęp w uczeniu się „jak się uczyć” tego, co chce wiedzieć.
- Dyscyplina potrzebna do realizacji zadań stawianych sobie przez ucznia to samodyscyplina, rozpoznawana i przyjmowana przez ucznia jako samoodpowiedzialność.
- Ocena zakresu i znaczenia tego, czego uczeń się nauczył, jest dokonywana przez niego samego, jakkolwiek na ową autoewaluację mogą wpływać i ją ubogacać dyktowane autentyczną troską informacje zwrotne ze strony innych członków grupy i facylitatora.
- W tym wspomagającym rozwój klimacie uczenie się ma tendencję do pogłębiania się, postępowania w szybszym tempie i większego przenikania się z życiem i zachowaniem ucznia, niż to ma miejsce w nauczaniu w tradycyjnej klasie szkolnej.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Myszka137b dnia Sob 14:31, 19 Cze 2010, w całości zmieniany 1 raz

23. Wymień głównych przedstawicieli koncepcji WYCHOWANIA PAŃSTWOWEGO oraz przedstaw ich poglądy

Gustaw Dobrucki (zaproponował wprowadzenie nowej postaci-wychowawcy specjalnego, którego zadaniami była opieka nad wszechstronnym wychowaniem ucznia, zarówno społecznym, artystycznym, naukowym, fizycznym oraz jego samokształceniem. Ideowo przygotowywał uczniów nowy przedmiot, jakim była nauka o Polsce. Jej zadaniem było jednanie ludzi oraz wykształcenie miłości do ojczyzny).

Kazimierz Bartel (jemu i Dobruckiemu przypadło adanie stworzenia pierwszego projektu reformy oświaty. idea jednolitej 7-letniej szkoły powszechnej, 5-letniego szkolnictwa średniego oraz obowiązkowego dokształcania po ukończeniu szkoły powszechnej.) Reforma przewidywała wielorakie szkoły zawodowe dla absolwentów sz. powszechnej lub pierwszego szczebla szkoły średniej. Planowano wprowadzić obowiązek szkolny do 18 roku życia. Przygotowanie nauczycieli miało nadal odbywać się w seminariach nauczycielskich. Projekt ten zyskał szerokie poparcie jednak nie doczekał się realizacji ).

Sławomir Czerwiński (Głosił on potrzebę wprowadzenia wychowania obywatelskiego z piętnem państwowym i narodowym. Idea ta miała być propagowana również przez polskie harcerstwo).

Powołane przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w 1929 roku czasopismo „Oświata i Wychowanie” skupiło się na przedstawieniu potrzeb i spraw dotyczących wychowania państwowego. Publikowało ono min. przemówienia S. Czerwińskiego oraz teksty teoretyków tej idei pedagogicznej- T. Zielińskiego oraz J. Chałasińskiego. Rok później ukazało bardzo znaczące pismo „Zrąb” skupiające twórców i działaczy wychowania państwowego.

W 1930 roku ukazał się artykuł Janusza Jędrzejewicza na łamach wspomnianego wyżej czasopisma „Zrąb” pt.: ”Wychowanie Państwowe”. Ten późniejszy minister oświaty oraz jej reformator również jest uznawany za jednego ze znaczących twórców poglądu wychowania państwowego.

Takie wychowanie ma kształtować ludzi potrafiących znaleźć swoje miejsce w państwie, takich, którzy mogą i pragną brać udział w społecznej pracy dla dobra państwa. Państwo jest tu ważnym elementem życia, ponieważ nie istnieje życie zbiorowe ani indywidualne poza nim, wszelkie działania są osadzone w jego ramach. Ewoluuje ono wraz ze zmianami społecznymi.

Ważną postacią dla ostatecznego kształtu wychowania państwowego był Adam Skwarczyński -polski dziennikarz, redaktor Gazety Polskiej, twórca podbudowy etycznej i emocjonalnej tego prądu pedagogicznego.

Inne aspekty wychowania państwowego zauważył Stanisław Seweryn, który w instytucji, jaką była szkoła widział prawny element łączący państwo z ludem, tradycją. To właśnie ona wprowadza w życie dążenia państwa, kształtuje świadomość obowiązków wobec niego, wpaja podstawowe wartości oparte na wartościach społecznych. Innym zadaniem szkoły jest przygotowanie społeczeństwa do rozwiązywania problemów współczesności, wyrabia zdolność współdziałania, kult pracy społecznej i ideowej.

W wychowaniu państwowym S. Seweryn widzi również narzędzie, które ułatwi Polsce utrzymanie jak najdłuższej stabilizacji. Szkoła ma wpajać jak wielkie znaczenie dla państwa ma pokój, szczególnie dla tak młodego i kształtującego się. Takie treści mają dać społeczeństwu świadomość obecnej sytuacji politycznej. Celem takiego podejścia pedagogicznego jest uzależnienie postępowań jednostki od wymagań zbiorowości, ma to wyczulić obywatela na potrzeby ogółu oraz dać mu wiedze jak temu przeciwdziałać lub zaradzić. Wychowanek szkoły działającej wg wskazań pedagogiki państwowej ma działać elastycznie, świadomie dla dobra innych dobrowolnie poświęcając swe pragnienia indywidualne.
Szkoła natomiast ma być placówką umożliwiającą prace twórczą i samodzielna ucznia o dynamicznym charakterze. Sam system szkolny powinien być jednolity i demokratyczny, a przede wszystkim drożny. Wychowanie państwowe ma obejmować wszystkie szczeble nauczania. Dla jak najlepszej realizacji wyznaczonych przez pedagogikę państwową zamierzeń wskazana jest współpraca nauczycieli, rodziców i władz szkolnych.

(...) Śmierć marszałka Józefa Piłsudskiego oraz wprowadzenie nowej konstytucji odbiły się na działalności sanacji. Niektóre jej grupy zbliżają się ideowo do endecji. Pojawiają się głosy o stycznych punktach łączących idee wychowania państwowego z faszyzmem. Wskazano na potrzebę poszerzania horyzontów w powiązaniu z wychowaniem obywatelskim. Janusz Jędrzejewicz wskazał, iż nadszedł czas na przeniesienie akcentu z propagowanych „cech państwowych” na „cechy obywatelskie”. Oznaka załamania się i upadku wychowania państwowego była likwidacja głównego pisma propagującego ten nurt w pedagogice- czasopisma „Zrąb”.
Wychowanie państwowe starano się narzucić społeczeństwu w latach 1930-1936, apogeum tego zjawiska miało miejsce w latach 1932-34.

_________________________

a propo pytania o wychowanie państwowe i głównych przedstawicieli oraz ich poglądy chodziło nam raczej o Kazimierza Sośnickiego (Podstawy wychowania państwowego) i Z. Mysłakowskiego (Państwo a wychowanie)...

Kazimierz Sośnicki "Podstawy wychowania państwowego"- wyróżnia on etos państwowy charakteryzujący się powinnością i wartością, jest on najważniejszy, gdyż jest czynnikiem ładu i porządku w życiu obywateli. Wyróżnia także etos moralny i grupowy. Według niego wychowanie państwowe polega na przeżyciu zasad etosu państwowego, co kształtuje sumienie państwowe i patriotyzm i nakłania do ich kultywowania i rozwoju. Wszystkie typy etosów wzajemnie krzyżują się. Dlatego wychowanie dąży do zgody tych etosów i w rezultacie do wyrobienia zwartej i jednolitej osobowości. Wychowanie to także wywołuje u obywateli przywiązanie do państwa, miłość i cześć dla niego a także dla jego bohaterów. Nie wyklucza jednak krytycznej postawy wobec państwa- krytyka bowiem także wspomaga jego rozwój.
Zygmunt Mysłakowski w swoim dziele "Państwo a wychowanie" zaznacza, że związek pomiędzy państwem a innymi grupami może zachodzić ale nie musi. Jeżeli chodzi o wychowanie państwowe można mówić o jego aspektach:
- państwo jako czynnik wychowawczy- organizator szkolnictwa, czynnik normujący
- państwo jako środek wychowania- możność realizacji osobowości w państwie, jaka nie występuje w ciaśniejszych grupach
- państwo jako cel wychowania- państwo samo w sobie nie jest wartością, ale jest wartościowe, o ile realizuje wartości. Nie jest jednak ich twórcą, bo twórcą jest sam człowiek.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez sajkora dnia Sob 17:53, 19 Cze 2010, w całości zmieniany 4 razy

Jak ktoś może to niech zerknie na te moje pytania, 5 i 23, bo teraz dopiero zobaczyłam, że podobna odpowiedź jest w pytaniu 18 (moje 5 i to 18 ma początek taki sam). . i teraz to już nie wiem. .

Post został pochwalony 0 razy

ok zaraz zobacze..

____

nie sa takie same, poki co mozemy zostawic tak jak jest i tak widac ze zamiast odpowiedzi porobiły nam sie referaty:P wiec trzeba bedzie troszke skrócic odpowiedzi.

Jak tylko zerkne na brakujące pytania to moze uda mi się to jakos sklecić w konkretną całość.

Ps. jak tylko coś dodacie - ja zmieniam link do pobrania który jest wyżej w moim poście, także spokojnie mozecie go ściągać jeśli chcecie:) [ps. to samo dot.maila na ktory to wyslalam]

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez sajkora dnia Sob 15:57, 19 Cze 2010, w całości zmieniany 1 raz

ej, a odpowiedź na to pytanie 40 jest wystarczająca??

Post został pochwalony 0 razy