Forum www.ignatianumpedagogika.fora.pl Strona Główna
RejestracjaSzukajFAQUżytkownicyGrupyGalerieZaloguj
Materiały z ćwiczeń

 
Odpowiedz do tematu    Forum www.ignatianumpedagogika.fora.pl Strona Główna » Pedagogika społeczna / Ped. sp.01 Zobacz poprzedni temat
Zobacz następny temat
Materiały z ćwiczeń
Autor Wiadomość
Zdrajec
Starszy szeregowy



Dołączył: 19 Sty 2010
Posty: 15
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

Płeć: chłopok

Post Materiały z ćwiczeń
Helena Radlińska

Biografia skrótowa
Helena Radlińska (ur. 2 maja 1879 w Warszawie, zm. 10 października 1954 w Łodzi) – twórczyni pedagogiki społecznej w Polsce. Występuje pod pseudonimami:
H. Orsza,
J. Strumiński,
Warszawianin.
Zajmowała się także historią oświaty, problematyką czytelnictwa, bibliotekarstwa i książki. Pochodziła z rodziny żydowskiej Rajchmanów. Rodzina Radlińskiej należała do elity warszawskiej. Helena miała dwóch braci.
Dwie daty w jej działalności naukowej wyznaczyły początek i rozwój tej dziedziny nauki:
1908 r. referat Z zagadnień pedagogiki społecznej
1925 r. powstanie Studium Pracy Społecznooświatowej w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie
Radlińska stanęła na czele wszechnicy warszawskiej gdzie przygotowywała pracowników socjalnych oraz prowadzono tam badania naukowe pod jej kierunkiem (badania empiryczne środowiska człowieka: czas wolny, bezrobocie, patologię, świetlice, kluby itp.)
Efektem badań empirycznych były pierwsze dzieła H. Radlińskiej: Wstęp do pedagogiki społecznej, Stosunek wychowawczy do środowiska społecznego, Społeczne przyczyny powodzeń i niepowodzeń szkolnych, Książka wśród ludzi.
Po wybuchu I wojny pracuje w Departamencie Wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego, gdzie wspomaga tworzenie Legionów. Działa również w Polskiej Organizacji Wojskowej, a w momencie odzyskania niepodległości kończy służbę ze stopniem porucznika.
II wojna światowa przerwała jej prace naukową. Podczas okupacji prowadziła tajne nauczanie.

Po wojnie związała się z Uniwersytetem Łódzkim.
Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

2 Kwestie związane z pochodzeniem i rodziną
Ojciec Aleksander Rajchman – współzałożyciel i pierwszy dyrektor Filharmonii Narodowej, dodatkowo zajmował się wydawaniem pisma: Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne,
Matka Melania z domu Hirszfeld zajmowała się publicystyką, sama zaś była pisarką. Należeli do elity warszawskiej i byli zaangażowani w działalność artystyczno – społeczną. Rajchmanowie posiadali troje dzieci Helenę (1879 – 1954), Ludwika (1880 – 1965) i Aleksandra Michała (1890 – 1940). Cała trójka odniosła sukces zawodowy. Helena na gruncie pedagogiki społecznej, Ludwik na gruncie medycyny, (był lekarzem bakteriologiem i prezesem Światowej Rady Zarządzającej UNICEF), Aleksander zaś realizował się jako matematyk. Radlińska już od początku przebywała wśród osób światłych, patriotów, ludzi inteligentnych, działających na szeroką skalę dla kraju. Okazjami ku takim spotkaniom były niedzielne spotkania w domu rodzinnym, w których uczestniczyły takie znane nam autorytety jak: Henryk Sienkiewicz, Maria Konopnicka, Ignacy Jan Paderewski, Eliza Orzeszkowa i wielu innych. Kontakt nawiązała także m. in. z S. Żeromskim, W. Reymontem, J. Łuszczewską. Ogromny wpływ także odegrał jej wuj Bolesław Hirszfeld. Hirszfeld był „typowym burżujem” z wykształcenia chemikiem, posiadał Instytut wód mineralnych w ogrodzie Saskim. Był narodowym demokratom ale także brał udział w legalnych i konspiracyjnych akcjach podejmowanych przez różne zespoły i grupy w postaci wydawnictw „dla ludu”, czasopism, elementarzy i odczytów w ramach pracy u podstaw. Był także współtwórcą Koła Oświaty Ludowej oraz działaczem na rzecz Towarzystwa Pomocy Na Rzecz Więźniów Politycznych ( nawiązał stosunki z naczelnikiem X pawilonu w Cytadeli warszawskiej ) . Hirszfeld popełnił samobójstwo a jego śmierć poglądy, działalność społeczna zaważyły bardzo silnie na młodej pełnej zapału do pracy społecznej siostrzenicy.
Młodość Radlińskiej upływa wśród krzyżujących się oddziaływań dwóch ideologi romantyzmu który wymagał od Radlińskiej umiłowania tradycji i historii a także wzywał do walki o niepodległość a także pozytywizmu który nawoływał do pracy u podstaw, wyrównania opóźnień gospodarczych narodu. Jako bystry obserwator dostrzegła wagę nowych celów i dążeń ale także nie przemijające wartości poprzedniej epoki.
Małżeństwo Heleny z Zygmuntem Radlińskim lekarzem i działaczem PPS, późniejszym profesorem chirurgi na UW powoduje że Radlińska zbliża się do grupy radykalnych lekarzy warszawskich, zaznajamia się z problemem higieny i profilaktyki, a po ukończeniu kursu pielęgniarskiego pracuje w służbie zdrowia. Ma to później ogromne znaczenie w jej późniejszych rozważaniach nad pedagogiką społeczną.
Losy związane z walką o niepodległość

Wielki wpływ na Helenę Radlińską mieli także Ludwik Krzywicki oraz Edward Abramowski. Był to wpływ nie tylko ich doktryn ( Krzywicki- imponował wiedzą i doświadczeniem społecznym, walka o sprawy najważniejsze bez zwracania uwagi na różnice między współwalczącymi. Abramowski- poddawał tok umysłom i odczuwaniom. Sprowadzał utopie do nakazów moralnych. Abramowski sformułował także swoje poglądy do walki z zaborcą w swoim dziele „zmowa” ) ale także ich współpracy i współdziałania w okresie wrzeń rewolucyjnych 1905r. ( Krwawa niedziela w Petersburgu ). Obaj uczeni włączyli się w nurt walki bezpośredniej, kształtowali jej drogi i formy energią swego działania i głębią koncepcji myślowych zaintrygowali również Helenę Radlińską która była zawsze wrażliwa na potrzeby życia i żarliwie chłonąca systemy wiążące się z przekształceniem życia , tworzeniem jego lepszych form.
Lata rewolucji były dla Radlińskiej latami wielkich przeżyć i intensywnych prac, szczególnie w walce o szkołę polską w której to walce pomimo 20u kilku lat Radlińska pełniła rolę jednego z przywódców. Bezpośredni udział w ruchu rewolucyjnym rozszerzył jej obszar widzenia spraw społecznych.
Radlińska pisze „Poznawałam środowisko robotnicze nie tylko z niesienia pomocy lekarskiej, lecz także w stosunkach towarzyskich i koleżeństwie walki. Patrzyłam ze czcią na niewysłowioną ofiarność i bohaterstwo. Równocześnie jako łącznik „dołu” powiślańskiego z górnymi ogniwami PPS doznawałam niemal olśnienia, widząc, jak to, co na górze jest ideą, na placówkach sztabowych planem, przemienia się w czyn, w krew i łzy. Zaczynało wówczas kiełkować poczucie odpowiedzialności za hasło, za ogniwa poczynań, odległe od ostatniego. Zdawałam sobie sprawę , że mam krew na sumieniu, choć nie potrafiłabym splamić sobie rąk krwią inną niż z opatrywanej rany ”
Udział w rewolucji 1905 roku oraz jej pobyt z mężem na Syberii kończy etap w jej życiu który pomógł jej wykrystalizować podstawowe założenia jej dalszej pracy społecznej i twórczości naukowej. Następny etap jej życia po ucieczce z Syberii jest związany z pobytem w Krakowie studiami na Uniwersytecie Jagiellońskim i udziałem w ruchu oświatowym i politycznym w latach poprzedzających bezpośrednio pierwszą wojnę światową i w czasie samej wojny. Główny ośrodek prac i doświadczeń społeczno- oświatowych na terenie Krakowa stanowił Uniwersytet Ludowy im. Adama Mickiewicza.. Była to instytucja oświatowa powołana do życia w 1897r. Przez grono radykalnych działaczy wychodzących z inicjatywą poszukiwania nowych form pracy oświatowej, zgodnych z postępem demokratyzacji i nowoczesnym ujmowaniem zadań i metod działalności oświatowej. Uniwersytet Ludowy przeciwstawiał się polityce kół zachowawczych w Galicji, głosił hasła postępu, równości społecznej i powszechnego dostępu do oświaty wszystkim, stał się ośrodkiem ruchu społeczno- oświatowego oraz kuźnią nowych form i metod pracy oświatowej.
Helena Radlińska pełniła rolę przodowniczą na Uniwersytecie Ludowym obok działalności wykładowej zajmowała się także kształtowaniem zasad i kierunków pracy. Jej głównym dziełem była dobrze zorganizowana sieć upowszechnienia książki ( biblioteki, czytelnie ) oraz nowe metody pobudzające chęć samokształcenia.
W tym samym okresie Helena Radlińska krystalizuje podstawowe pojęcia pedagogiki społecznej. Wyraża je w swojej przemowie na II Kongresie Pedagogicznym we Lwowie w 1908r. Charakteryzuje je szerokie widzenie procesów wychowawczych jako procesów obejmujących całe życie człowieka i dokonujących się w ścisłej współzależności z wieloma kręgami uwarunkowań środowiskowych. Wtedy też wytworzyły się dwa podstawowe działy pedagogiki społecznej:
teoria pracy społecznej
teoria oświaty dorosłych
Działalność oświatową przerywa wybuch I WŚ oraz aktywny udział w formacjach legionowych i Polskiej Organizacji Wojskowej. Dopiero pod koniec wojny Radlińska powraca do prac oświatowych ale w innym charakterze, w Centralnym Biurze Szkolnym przy bliskiej współpracy z Kazimierzem Praussem, organizatorem polskiego szkolnictwa w okresie wojny.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Zdrajec dnia Wto 16:18, 06 Kwi 2010, w całości zmieniany 1 raz
Wto 16:08, 06 Kwi 2010 Zobacz profil autora
GosiaK
Starszy szeregowy



Dołączył: 07 Paź 2009
Posty: 21
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kraków
Płeć: dziewoja

Post Metody pracy społeczno - wychowawczej w środowisku
ANIMACJA SPOŁECZNO - KULTURALNA


Termin animacja pojawił się we Francji w latach 60. ubiegłego wieku. Oznacza ożywianie, skłanianie do działania, pobudzanie, a dla badaczy życia społeczno - kulturalnego termin ten rozumiany jest jako metoda ożywiania społeczności lokalnych, zachęcania do działania, kreacji, rozwijania zdolności i możliwości twórczych w sobie i w innych, a także jako kierunek działania - dążenie do ujawnienia aktywnej postawy. Metoda ta polega na stymulacji do aktywnego zachowania nie tylko w zbiorowości terytorialnej, ale także w małych grupach. Jest też procesem odkrywania samego siebie, gdyż ma na celu pobudzanie sił artystycznych, kreacyjnych i ekspresyjnych. Często kojarzona jest z aktywizacją, jednakże animacja jest terminem szerszym, mającym głębsze znaczenie, ma też bardziej pozytywny wydźwięk i jest coraz popularniejsza wśród pedagogów. Animacja społeczno - kulturalna nie została do tej pory zdefiniowana w sposób jednoznaczny, francuski teoretyk i praktyk P. Besnard stwierdził, że można ją odnieść do różnych poziomów życia społecznego, gdzie będzie definiowana jako metoda wyzwalająca aktywność kulturalną, stymulująca twórcze zachowanie grupy lub jednostki.

W społecznościach lokalnych istotne jest, jak twierdzi H. Radlińska, odnajdywanie wartości, które należy rozwijać, odkrywać jeśli są utajone, ponieważ owe siły tkwiące w jednostkach mogą pomóc w doskonaleniu środowiska danej społeczności. Dzięki animacji można doprowadzić do zmian społecznych, kulturalnych, a nawet ekonomicznych, do harmonijnego rozwoju społeczności i do zmotywowania członków zbiorowości do wspólnego działania, mającego na celu głównie poprawienie warunków własnego życia. Jeśli człowiek włączy się w społeczność lokalną, przestaje patrzeć na zjawiska przez pryzmat własnej osoby, zauważa tym samym potrzeby grupy społecznej i identyfikuje się z nią.

Realizowanie działań animacyjnych musi przebiegać zgodnie z planem i przy zaangażowaniu wszystkich członków społeczności lokalnej. Faza realizacji to również motywowanie i pobudzanie do aktywności oraz pokonywanie barier i oporów, które często się pojawiają i na które animator powinien od razu zareagować. Animacja wymaga koordynowania pracy i eliminowania błędów, a także korygowania działań, po to, by jej skutki były zauważalne. Efekty aktywizacji społeczności lokalnej wyrażają się w codziennym życiu. Członkowie zaczynają panować nad konfliktami, uczestniczą w działaniach grupowych, aktywnie wysuwają własne postulaty dotyczące dalszych prac na rzecz społeczności. Czasem następuje również zmiana wzorów kulturowych i hierarchii wartości, a w sferze kultury artystycznej np. zwiększenie aktywności w instytucjach kulturalnych i uczestnictwa w imprezach artystycznych. Działania animacyjne przynoszą nie tylko efekty widoczne przy analizie zmian zachodzących w całej zbiorowości, ale także w zachowaniu, poglądach i postawach poszczególnych jednostek.

We współczesnej rzeczywistości zachodzi ogromna potrzeba animacji, podjęcie odpowiednich działań jest jednak utrudnione np. przez dezintegracje kulturową i społeczną małych miasteczek i wsi (społeczność lokalna staje się mało atrakcyjna dla jednostki) lub przez brak wzorców i autorytetów w środowisku lokalnym, które często jest lokalne tylko pozornie bowiem wśród jednostek nie ma poczucia przynależności do zbiorowości, ani chęci utrzymywania więzi nawet z najbliższymi sąsiadami. Inną barierą jest globalizm, do którego przekonywany jest współczesny człowiek, który myśląc kategoriami cywilizacji globalnej nie potrafi jednocześnie skupić się na działaniach lokalnych. Rozwiązaniem jest hasło „myśl globalnie, działaj lokalnie”, które jednak nie wszystkich przekonuje.

Jeśli chodzi o animację jednostek i małych grup społecznych, była ona „antidotum” na autorytaryzm z szkolnictwie. Pojawiły się dwie znane koncepcje przeciwdziałania szkodom wywoływanym przez autorytarną szkołę. Pierwsza to propozycja „odszkolnienia”, zlikwidowania szkoły jako instytucji i zezwolenie na rozwój dzieciom i młodzieży wedle ich koncepcji i poglądów. Jeszcze bardziej radykalny jest pogląd, że wychowanie jest pogwałceniem osobowości drugiego człowieka, tzw. „antypedagogika”. Druga koncepcja to właśnie animacja, która zarówno w szkole jak i poza nią może w każdej jednostce obudzić ducha twórczej aktywności. Wielu badaczy twierdzi, że to czas wolny najbardziej zachęca do działań animacyjnych i najszybciej pozwala osiągnąć rezultaty w postaci podejmowania inicjatyw i odnalezienia sił w sobie samym. Stąd właśnie rozmaite próby aktywizacji jednostek i grup społecznych przez francuskie centra socjalno – kulturalne, które oferują wyłącznie aktywne formy spędzania czasu wolnego. Animacja była traktowana jako lekarstwo na autorytaryzm i warunki życia w zindustrializowanym i zdehumanizowanym społeczeństwie, miała wydobyć siły twórcze tkwiące w jednostce. Dzięki działaniom animacyjnym mogą zachodzić pozytywne zmiany w osobowości poszczególnych członków akcji animacyjnych w postaci przyrostu wiedzy, rozwoju umiejętności, zmiany postaw, zmiany hierarchii wartości i wzorów kulturowych.

Animator - jest podmiotem, kreatorem sytuacji animacyjnych, pełni funkcję zarówno nauczyciela, wychowawcy jak i organizatora. Jego rolą jest zawsze ożywianie, pobudzanie działalności w rozmaitych dziedzinach życia, motywowanie do aktywności i czuwanie nad rozwojem autonomii. Istnieje wiele poglądów na temat tego, jaki powinien być dobry animator i co właściwie wchodzi w zakres jego zadań zawodowych, jednak można z całą pewnością powiedzieć, że jego praca ma charakter twórczy. Animatorem jest każdy kto z racji swojego zawodu na co dzień ma kontakt z ludźmi i w jakiś sposób upowszechnia wiedzę i kulturę, np. lekarz, prawnik czy dziennikarz. Funkcję animatora powinna pełnić osoba o cechach, umiejętnościach, wiedzy i talencie pedagoga, psychologa i artysty, mająca twórczy umysł, charakteryzująca się otwartością, zdolnością krytycznego myślenia i podejmowania inicjatywy. Osoba taka winna również wykazać się empatią, szczerością, tolerancją, umiejętnością nawiązywania kontaktów, by jego działania, propagujące nowe wartości i ożywiające otoczenie, przynosiły oczekiwane skutki.





METODA ORGANIZOWANIA ŚRODOWISKA

Metoda organizowania środowiska wywodzi się w zasadzie ze studium indywidualnego przypadku, ponieważ jeżeli chcemy badać dany przypadek, musimy poznać grupę rówieśniczą i warunki środowiskowe jakie panują w otoczeniu jednostki. Istotą środowiskowego działania jest więc zmiana indywidualnych warunków życia, a przedmiotem tejże działalności naprawczej są długotrwałe obserwacje oraz wzajemne oddziaływania ludzi i środowiska.
Aleksander Kamiński wyróżnił dwa rozumienia pojęcia metody środowiskowej – wąskie i szerokie. Wąski sens to działania jednej grupy, instytucji lub np. zespołu charytatywnego przy parafii. Z takim rozumieniem tej metody mamy również do czynienia wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania jest jedna, wąska grupa społeczna, np. tylko młodzież w wieku szkolnym lub tylko osoby starsze. Działania te są w prawdzie pożyteczne, ale rozwiązują problemy tylko na chwilę, a nie w sposób trwały. Pedagogika społeczna przyjmuje więc ten szeroki sens pracy środowiskowej, uważa, że jest on bardziej użyteczny, wartościowy i przede wszystkim skuteczny. Szerokie znacznie oznacza całościowe rozumienie środowiska, a działania nastawione są na trwałe usuwanie negatywnych zjawisk i zagrożeń. Pedagogika społeczna dąży bowiem do stworzenia świata bez zła i zagrożeń, stawia czoła codzienności i beznadziejnej egzystencji, w której występują upośledzenia i nierówności.
Główne cele organizowania środowiska to:
1. Wspomaganie rozwoju zarówno osób, jak i warunków w jakich żyją,
2. Kompensacja społeczna, czyli wyrównywanie braków środowiskowych, które mogą utrudniać przebieg życia jednostki lub grupy,
3. Tworzenie wspólnoty, czyli budowanie społeczności lokalnej, tworzenie więzi, przełamywanie izolacji i osamotnienia, a także eliminowanie obojętności i anonimowości wśród mieszkańców osiedla,
4. Rozbudzanie sił społecznych, czyli tzw. ochotniczych organizatorów życia zbiorowego.
Tadeusz Pilch podkreśla, że w zbiorowościach takich, jak np. mieszkańcy jednego osiedla, bardzo ważny jest owy czynnik wspólnoty, gdyż podnosi on poczucie bezpieczeństwa oraz łagodzi konflikty. Z biegiem lat poczucie identyfikacji z osiedlem, a także komfort psychiczny mieszkańców wzrasta, a lista wad przypisywanych miejscu zamieszkania zmniejsza się. Proces organizowania środowiska nie jest jednak procesem mechanicznym i samoczynnym. Racjonalność zmian zachodzących w zbiorowości, jest zauważalna zwłaszcza tam, gdzie pojawiają się samoistni liderzy, czyli owi ochotniczy organizatorzy życia zbiorowego. Im dłuższy starz osiedla, tym osób takich jest więcej.
Metoda organizowania środowiska jest tym efektywniejsza im ściślej określone są reguły i warunki działania. Postępowanie w tej metodzie jest zbliżone do schematów działania w innych metodach pracy socjalnej i wychowawczej, nie mniej jednak wykorzystuje dużo większe środki i siły. Wielu badaczy w tym np. Edmund Trempała, Mikołaj Winiarski i Stanisław Wawryniuk stworzyli modelowe rozwiązania w organizacji środowiska, dotyczące środowisk lokalnych. Jeśli mowa o pracy opiekuńczo – wychowawczej z dziećmi i młodzieżą, w metodzie środowiskowej będzie ona rozszerzona o pracę społeczną ze wspólnotą osiedlową, która może być przykładem typowej społeczności lokalnej. Schemat postępowania w takim przypadku wygląda tak:

Etap 1. Jest to przede wszystkim diagnoza, czyli rozpoznawanie zagrożeń, potrzeb, braków, sił społecznych, czyli zorientowanie się czy są potencjalni ochotniczy społeczni organizatorzy oraz instytucje i organizacje zdolne do samodzielnej pracy społecznej. Jest to również etap odkrycia idei, które będą motywować do działania.
Etap 2. To etap organizacji. Powstają zespoły, a następnie organizowana jest praca, dokonuje się podział zadań miedzy instytucje i osoby, a wzajemne poznanie się i wstępna wymiana doświadczeń prowadzi co wtórnej diagnozy i uzupełnienia sił społecznych.
Etap 3. Jest to czas systematycznego i dokładnego monitorowania potrzeb środowiska, analizowania i znalezienia optymalnego sposobu zaspokojenia ich, a także środków, dzięki którym zadanie to będzie możliwe do wykonania.
Etap 4. Czyli etap wtórnego pobudzenia, zwany także „etapem inspiracji i umacniania zespołu oraz poszczególnych jego ogniw”. Jest to trudny etap, gdyż pojawia się wiele trudności związanych z działaniami wspierającymi i rozwojowymi, wiele organizacji i ludzi mówiąc kolokwialnie „odpada” , gdy pojawiają się bariery i frustracja. Gdy działalność zostaje wystawiona na próbę warto jest zorganizować np. imprezę dla dzieci, przedsięwzięcie, którego użyteczność publiczna jest oczywista.
Etap 5. Jest nastawiony na działanie, systematyczne poprawianie warunków życia. Cytując za Pilchem: „Pierwszym zadaniem jest wyeliminowanie uciążliwości publicznych. Drugim, działalność ratowniczo – opiekuńcza wobec najbardziej potrzebujących. Trzecim wreszcie zgromadzenie ludzi wokół działań publicznych, czynów zbiorowych, które najlepiej przełamują anonimowość i tworzą świadomość wspólnoty.” Nie można jednak myśleć tylko o tych najbardziej potrzebujących, gdyż działania muszą być nastawione na doradztwo różnego typu każdemu człowiekowi.
Etap 6. Jest ostatnim etapem nastawionym na kontrolę i ciągłe doskonalenie prowadzonej działalności, poprzez kreowanie nowych rozwiązań, rejestrowanie nowych zagrożeń i potrzeb, a także nowych możliwości. Jest to etap motywacji do dalszych, coraz to lepszych działań, pozyskiwania nowych sił społecznych i uznania w środowisku lokalnym.
Warunki jakie muszą zostać spełnione, aby udało się skutecznie zastosować metodę organizacji społeczeństwa to przede wszystkim istnienie sił społecznych, czyli ludzi, którzy z dobrej woli decydują się na „pracę” jako organizatorzy – wychowawcy, mimo, że najczęściej nie są profesjonalistami. Jednak każda praca socjalna i społeczna musi być kontrolowana i wspierana przez kogoś o zawodowym przygotowaniu – czy to socjologa, pedagoga czy psychologa. Drugim, bardzo ważnym warunkiem jest zaangażowanie w działalność organizacji także członków społeczności lokalnej. Jest to warunek sformułowany przez Helenę Radlińską, która twierdziła, że konieczne jest budowanie środowiska człowieka jego siłami, w imię jego ideałów.
Metoda ta, choć bardzo ważna dla społeczeństw demokratycznych, nie spotyka się z entuzjazmem. Wynika to z niechęci do aktywności samorządów lokalnych, a przecież to właśnie one wraz z ochotniczymi siłami społecznymi decydują o jakości warunków życia i stosunków międzyludzkich w środowiskach lokalnych. Przykładem może być wielkie osiedle w Strasburgu, gdzie przedstawiciele różnych kultur, wiar i cywilizacji, zjednoczyli się w jedną wspólnotę lokalną dzięki pomocy kilku pedagogów, psychologów i animatorów.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez GosiaK dnia Pon 13:10, 12 Kwi 2010, w całości zmieniany 1 raz
Pon 13:08, 12 Kwi 2010 Zobacz profil autora
patryszya
Starszy Kapral



Dołączył: 24 Sty 2010
Posty: 44
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Krk/Op
Płeć: dziewoja

Post
Mam wielką prośbę do kogoś cudownego, kto skrzętnie notował na pierwszych ćwiczeniach... jaki jest temat 4 lekcji dokładnie i jaka literatura...???
ewentualnie jeszcze lepiej, by było gdyby znalazł się ktoś, kto już przedstawiał tą że lekcyję..... poratujcie bidną studencinę...;)
pozdro


Post został pochwalony 0 razy
Sob 10:01, 17 Kwi 2010 Zobacz profil autora
*Sol Angelika*
Plutonowy



Dołączył: 30 Gru 2009
Posty: 53
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

Płeć: dziewoja

Post
Czwarty temat jest w poście powyżej twojego i na mailu rocznika...


Post został pochwalony 0 razy
Sob 14:14, 17 Kwi 2010 Zobacz profil autora
patryszya
Starszy Kapral



Dołączył: 24 Sty 2010
Posty: 44
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Krk/Op
Płeć: dziewoja

Post
hehehe to znaczy że nasza grupa ma 5 hahahah??? nie ma to jak być zorientowanym...;D


Post został pochwalony 0 razy
Sob 15:08, 17 Kwi 2010 Zobacz profil autora
*Sol Angelika*
Plutonowy



Dołączył: 30 Gru 2009
Posty: 53
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

Płeć: dziewoja

Post
Ale my w pierwszej grupie jesteśmy już po pięciu referatach...


Post został pochwalony 0 razy
Sob 16:19, 17 Kwi 2010 Zobacz profil autora
patryszya
Starszy Kapral



Dołączył: 24 Sty 2010
Posty: 44
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Krk/Op
Płeć: dziewoja

Post
hahahaha o sorry ... po****** nam się buhahahahha


Post został pochwalony 0 razy
Sob 17:36, 17 Kwi 2010 Zobacz profil autora
Anakin
Plutonowy



Dołączył: 02 Sty 2010
Posty: 48
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

Płeć: chłopok

Post
Radlińska - całość :)

[link widoczny dla zalogowanych]


Post został pochwalony 0 razy
Śro 19:53, 21 Kwi 2010 Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:    
Odpowiedz do tematu    Forum www.ignatianumpedagogika.fora.pl Strona Główna » Pedagogika społeczna / Ped. sp.01 Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do: 
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Design by Freestyle XL / Music Lyrics.
Regulamin