Kolokwium

Prośba dla dobrych ludzi o jakiekolwiek pomoce naukowe do kolowkium z mgr. Sztuką.
Notatki i ogólnie materiały z prezentacji!

Pozdrawiam i życzę powodzenia !:)

1 prezentacja

Jan Henryk Pestalozzi (1746 – 1827)
 Uczestnik Wielkiej Rewolucji Francuskiej, człowiek ratujący dzieci dotknięte
okrucieństwami wojen, przyjaciel ludu - twórca nowoczesnej pedagogiki .
 Jego aktywność obejmowała wiele dziedzin wychowania i nauczania;
prekursor pedagogiki społecznej .
 Zapoczątkował ideę oświaty ludu, pojmowanej jako podniesienie moralne i ekonomiczne środowiska wiejskiego przez budzenie i uruchamianie sił istniejących w tym środowisku.
 Ideę tę odnajdujemy w powieści Leonard i Gertruda, wydanej w latach 1781 – 1787.
Stawiała zagadnienie uobywatelnienia warstw ludowych na drodze swoiście pojętej
pracy społeczno – wychowawczej; siłami przodowniczymi we wsi są : nauczyciel szkoły ludowej, którego zainteresowania i aktywność wykraczają szeroko poza ramy szkolne,
oraz para rodziców, rozumiejących, że na poprawę losów jednostki społeczności wielki wpływ wywiera to, co się dzieje w rodzinie, nade wszystko minimum dobrobytu oraz rola matki,
jako naturalnego i głównego wychowawcy;
nauczyciela przemienionego w działacza społecznego i rodziców świadomych swych zadań wychowawczych wspiera ksiądz oraz miejscowy światły ,, przyjaciel ludzkości ‘’ (filantrop).
 Stworzył również niezrównany model rodzinnego zakładu opiekuńczego dla dzieci.
 Urzeczywistnił ten model w dwóch prowadzonych przez siebie sierocińcach –
w Neuhof (1774 – 1780) i Stans (1798); sierocińce te stanowiły rozszerzenie własnej rodziny Pestalozziego (żona i synek) na oddane mu pod opiekę dzieci; dążono do wytworzenia w tej gromadce uczuć rodzinnych i postaw charakteryzujących rodzinę chłopską lub rzemieślniczą,
w toku uczenia się, zabaw i pracy produkcyjnej na roli oraz w warsztatach rzemieślniczych.

• Pestalozzi ostro atakuje oraz krytykuje dotychczasową sytuację oświatową i szkołę feudalną jej organizację, treść i metody. Podstawą teorii wychowania Pestalozziego była idea organicznego rozwoju, któremu podlega każdy człowiek. Twierdził, że głównym zadaniem pedagogiki jest odkrycie praw rozwoju człowieka, był przekonany, że o rozwoju każdego dziecka decyduje siła intelektualna, fizyczna, a także moralna.

• Opierając się na twierdzeniu, że poznanie zmysłowe stanowi fundament wszelkiej wiedzy Pestalozzi przypisywał ogromne znaczenie poglądowości w nauczaniu.
Uznał iż od najwcześniejszych lat dziecko powinno zapoznać się z jak największą ilością przedmiotów i zjawisk. A wszystko po to, by wykształcić spostrzegawczość. Usiłował również wprowadzić do procesu nauczania formy działalności umysłowej takie jak: analiza i synteza. Poza tym Pestalozzi wyraźnie pokazuje jaką role powinien odgrywać nauczyciel.

• Według Pestalozziego nauczanie początkowe powinno być tak zorganizowane a żeby uczeń przechodząc od elementu do elementu dochodził do poznania całości.
Jednym słowem teoria nauczania Pestalozziego zmierza do nadania nauczaniu kształcącego charakteru, aktywizujące go uczniów i rozwijającego ich samodzielną działalność umysłową. Pestalozzi podejmuje gruntową przebudowę szkoły początkowej. Plan nauczania w szkole Pestalozziego obejmuje obok nauki czytania, pisania i rachunków elementy geometrii i rysunku, geografii i przyrodoznawstwa. Dzieci wykonują prace fizyczne w zakresie rolnictwa, gospodarstwa domowego i rzemiosła. Do szkoły przyjmowano dzieci w wieku od lat 5 do lat 13.

• Pestalozzi przeciwstawiając się nauczaniu opartemu na "czczej gadaninie" potępia apsychologiczne szkółki "katechizmu" uznaje zasadę poglądowości polegającą na nauczaniu opartym na rozwijaniu spostrzegawczości, uszczególnieniu i uogólnieniu cech poznawczych przedmiotów, ale także na nauce logicznego myślenia
(analiza i synteza). Bardzo ważne dla Pestalozziego było to, by nauka miała lekki i zajmujący charakter jak zabawa. Z nauczania poglądowego Pestalozzi wyrasta nowy kierunek tzw. nauki o rzeczach dominujący w XIX wieku. Przez naukę o rzeczach rozumie się nauczanie początkowe, które zaznajamia dzieci z ich najbliższym otoczeniu w sposób poglądowy.

• Program nauczania szkoły elementarnej wysnuł Pestalozzi i najprostszych elementów z poznania liczby, kształtu i słowa. Odpowiadać miała temu właśnie nauka geometrii i rachunków, a także rysunków oraz naukę języka. Pestalozzi uważała bowiem,
że dziecko należy nauczyć mówić tak, by wyrażało się ściśle z rozmachem.
Punktem wyjścia nauczania geometrii miała być linia prosta. Później dopiero dzieci poznawały kolejne linie równoległe, kąty, łuki aż wreszcie figury geometryczne, które mierzono i porównywano, dzielono na połowę na cztery części itd. Tak właśnie dzieci uczyły się ułamków. Do nauczania służyła tablica liniowa. W czasie rysowania dzieci nabyły także wstępne nawyki pisania. Dla Pestalozziego pisanie było " rodzajem rysunku liniowego". Do pisania używano spostrzegawczości, wyobraźni.

Robert Owen (1771 – 1858)
 Niezwykle aktywny brytyjski działacz robotniczy i twórca jednego z nurtów
socjalizmu utopijnego.
 W osadzie swej wielkiej fabryki przędzalniczej – New Lanark w Szkocji (1800 – 1824) dążył do poprawienia doli robotników oraz ,, stworzył wzory życia robotniczego i szeroko zakrojonej pracy kulturalnej ‘’ (H.Radlińska), przez budowanie szpitala dla robotników, mieszkań dla rodzin robotniczych, z ogródkami przydomowymi, a wreszcie tzw. Nowej Instytucji, wzniesionej w centrum dzielnicy robotniczej i składającej się z:
o dziedzińca (były to pierwsze w Europie żłobek i przedszkole),
o szkoły elementarnej,
obejmującej wszystkie dzieci osady poniżej 10 roku życia (dzieci te nie pracowały, lecz tylko uczyły się, co stanowiło novum),
o szkoły dokształcającej dla młodzieży (pierwszej w Europie),
o terenu zabaw dla dzieci,
o swoistego klubu dla robotników i dorosłych członków ich rodzin
- w nim biblioteka, czytelnia, sala na referaty, zebrania, zabawy dla dorosłych.
 Wypracował również model spółdzielni produkcyjnej, której poczynania ekonomiczne były nasycane tendencjami moralno – społecznymi.
 Jego społeczno – wychowawcze idee ukierunkowywał utopijny socjalizm,
któremu Owen poświęcał się bez reszty.
 Swą podstawową publikację zatytułował : Nowy pogląd na społeczeństwo, czyli doświadczenie o początkach określających kształtowanie się charakteru ludzkiego (1812/1813). Pisał tam, że ,, ludzie są tworami warunków swego życia ’’, ,, w parze z poprawianiem się warunków powinno iść uszlachetnienie ludzi za pomocą umiejętnie wprowadzonego wychowania ‘’.
 Tę myśl Owena przejęli z czasem K. Marks i F. Engels, dopełniając ją postulatem rewolucyjnego przeobrażenia ustroju społecznego.

• Krytykował wolną konkurencję, własność prywatną, wadliwy podział pracy, struktury klasowe, ubóstwo robotników i kapitalizm. Twierdził, że aby człowiek się zmienił, trzeba przebudować, a najlepiej stworzyć ustrój komunistyczny. Chciał uspołecznić środki produkcji, scentralizować zarządzanie produkcją i zatrudnieniem. Wychowaniem i kształceniem powinno jego zdaniem zajmować się państwo. Wysunięto również postulat
emancypacji kobiet. Głosił koncepcję pieniądza pracy, która miała zlikwidować niesprawiedliwość społeczną

• Twierdził, że człowiek jest produktem społecznym, a źle zorganizowane społeczeństwo kształtuje ludzi złych, którzy popełniają przestępstwa; złe społeczeństwo to złe instytucje polityczne. Mówił, że w złym społeczeństwie rozdział dóbr jest nieracjonalny.
Racjonalny podział dóbr miał w jego opinii zapewnić szczęście ludziom a racjonalnie zorganizowane społeczeństwo ma zlikwidować przestępczość.

• Jest uważany za ojca spółdzielczości.

• Owen krytykował system fabryczny, zwłaszcza za wczesne zatrudnianie dzieci do ciężkiej pracy. Za źródło zła uważał własność prywatną, która rodzi konkurencję i chciwość.
Był zaciekłym wrogiem indywidualizmu - głosił zniesienie małżeństwa, wspólne wychowywanie dzieci, zlikwidowanie ulic i wybudowanie dużych placów i blokowisk
(w skrupulatnie zaplanowanych tzw. wioskach owenowskich, małych, samowystarczalnych wspólnotach) oraz jednolity ubiór, odpowiedni na każdą porę roku, co miałoby zapobiec wyróżnianiu się osoby z tłumu innych.

• Robert Owen jest twórcą idei "Nowej Harmonii".
idea idealnej gminy. W gminie tej mieszkańcy mieliby mieszkać i pracować
w przemyśle oraz na roli mając jednocześnie do dyspozycji konieczne instytucje społeczno-gospodarcze.

Helena Radlińska (1879 – 1954)
 Należała do pokolenia, którego pierwsze dekady życia upływały w warunkach zniewolonego narodu. Jeśli więc bezinteresowną aktywność społeczną w zakresie oświaty, kultury, opieki traktować jako swoistą pedagogikę społeczną jeszcze nie odbudowaną refleksja teoretyczną, ale gorliwie przeżywaną w podejmowanych i realizowanych zadaniach, to należałoby powiedzieć, że Helena Radlińska kształtowała swą osobowość oraz realizowała pierwsze dziesięć lat swej aktywności społeczno – wychowawczej jako uczestniczka wielkiego frontu podobnych poczynań swych rówieśników i ludzi ze starszych generacji.
 Pokusiła się o uzbrojenie owej aktywności refleksją teoretyczną, wspartą
badaniami naukowymi.
 Helena Radlińska weszła w krąg zagadnień pedagogiki społecznej od strony dynamicznych grup walki niepodległościowej i klasowej, pobudzając koła dzielnej młodzieży i dorosłych
z warstw upośledzonych i zaniedbanych kulturalnie – do pracy samokształceniowej w duchu rewolucji narodowej i społecznej. Nadawało jej pedagogice społecznej swoisty
tok rozwojowy.
 Po rewolucji w 1905 r. (w której brała czynny udział) i ucieczce z zesłania syberyjskiego osiedliła się w Krakowie jako wspołkierowniczka Towarzystwa Uniwersytetu Ludowego
im. A. Mickiewicza.
 Pod jej przewodnictwem wydano pierwszy polski podręcznik społecznej pracy kulturalno – oświatowej z tendencją do teoretyzowania (Praca oświatowa, 1913).
 Niepodległej Polsce H. Radlińska stanęła na czele Studium Pracy Społeczno – Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie (1925 – 1945).
 W 1935 r. ukazała się praca H. Radlińskiej pt. Stosunek wychowawcy do środowiska społecznego; książka ta stała się pierwszym polskim wstępem (wprowadzeniem)
do pedagogiki społecznej.
 Równocześnie szerzej i głębiej wnikać zaczęła w problematykę środowiska szkolnego.
Rezultatem tych zainteresowań stało się klasyczne pod jej redakcją: Społeczne przyczyny powodzeń i niepowodzeń szkolnych (1937). Książka ta stała się faktem wiele znaczącym
w dziejach polskiej pedagogiki społecznej. Znaczenie naukowe i praktyczne polegało na tym, że H. Radlińska udowodniła konieczność kompensowania braków biologicznych i kulturalnych dziecka przez zabiegi wychowawczo – środowiskowe, wyrównując te braki.
 Dorobek teoretyczny H. Radlińskiej został podsumowany w okresie jej profesury na Uniwersytecie Łódzkim jako kierownika Katedry Pedagogiki Społecznej (1945 – 1952).
 W dziełach swych odsłaniała klasowe i społeczne uwarunkowanie zjawisk wychowawczych
i dydaktycznych (Ł. Kurdybacha) oraz prowokowała ,,pomoc w wyrównywaniu krzywd
i upośledzeń, […] żądała roztoczenia opieki wychowawczej i oświatowej nad zaniedbanymi
i społecznie upośledzonymi ‘’ (S. Wołoszyn); ,, Spośród wszystkich systemów pedagogiki jakie rozwijały się w 20-leciu międzywojennym, i pedagogika społeczna najbliższa była
mas ludowych, najlepiej rozumiała społeczne korzenie wychowania ‘’ (J. Szczepański).

Koncepcja pedagogiki społecznej Heleny Radlińskiej jest koncepcją specyficzną.
Przyjmuje ona dość szeroki sposób rozumienia świata społecznego. Jej poglądy w tym względzie są wypadkową wielu ówczesnych teorii społecznych, odnoszących się do życia społecznego, teorii przyjmowanych na gruncie filozofii społecznej, socjologii, czy też przyjmowanych w ówczesnej odradzającej się polskiej polityce społecznej.
Można powiedzieć, że ostatecznie koncepcja pedagogiki społecznej Heleny Radlińskiej jest wysoce humanistyczna i personalistyczna, gdyż w centrum jej koncepcji znajduje się człowiek i troska o rozbudzenie jego twórczej aktywności społecznej.

Stanisław Szacki (1878 – 1934)
 Jeden z najwybitniejszych pedagogów radzieckich, rozpoczął swą aktywność pedagogiczną
w okresie rewolucji w 1905 r. od społeczno – pedagogicznych realizacji wychowania związanego z ulepszeniem środowiska settlemencie, zorganizowanym w gąszczu jednej
z proletariackich dzielnic Moskwy.
 Szacki nie nazywał swej pedagogiki ,, społeczną’’, ale reprezentował ją w istocie przez
całe życie.
 Widział trzy podstawowe kręgi środowiskowe wychowania:
o rodzinę
o szkołę
o środowisko sąsiedzkie ( które nazywał ,, ulicą’’).
 Szkoła wedle Szackiego miała organizować życie społeczności dziecięcej, wspomagać rodzinę w jej wychowawczych zadaniach i przetwarzać środowisko przez dokonywanie w nim pozytywnych zmian. Poszerzał oddziaływanie szkoły aktywnością wpływów
wychowawczych instytucji , placówek i urządzeń poza szkolnych.
 Nauczycieli widział w trójjedynej postaci uczącego, działacza i badacza społeczności szkolnej oraz poza szkolnej.
 Nauczyciela i uczniów traktował jako budowniczych lepszego środowiska – bliskiego i najszerszego, a więc także jako budowniczych lepszego społeczeństwa, lepszego ustroju społecznego.

• Wśród podstawowych tez Stanisława Szackiego można wyróżnić następujące:

o wychowawcza rola środowiska realizuje się poprzez działanie różnych czynników natury społecznej, fizycznej i ekonomicznej
o jeszcze przed rozpoczęciem przez dziecko jego nauki w szkole, jest ono już w pewien sposób ukształtowane przez środowisko, w którym się wychowuje (środowisko życia)
o osiąganie przez szkołę zamierzonych przez nią celów wymaga więc uwzględnienia całokształtu wpływów oddziaływujących na proces wychowania
o szkoła nie może się ograniczać do organizacji oraz realizacji na swoim terenie procesów dydaktyczno - wychowawczych, gdyż powinna ona kierować całym życiem dziecka, obejmując swymi działaniami również jego środowisko pozaszkolnym

• W oparciu o powyższe tezy, Szacki wyznaczył szkole cztery podstawowe zakresy działalności:

o dostarczanie dzieciom i młodzieży wiadomości oraz umiejętności
(wykształcenie racjonalne)
o organizacja (lub współorganizacja) życia społeczności dziecięcej
o wspomaganie rodziny w pełnionych przez nią funkcjach wychowawczych
o przetwarzanie środowiska poprzez dokonywanie w nim pozytywnych zmian

• Według Szackiego, pedagog to pracownik społeczny posiadający szerokie horyzonty; a więc zarówno organizator własnej pracy jak i wnikliwy obserwator oraz badacz różnorodnych procesów wychowawczych.

Mary Richmond (1861 – 1922)
 Czołowa działaczka amerykańskich organizacji charytatywnych, niewielką swą książką zapoczątkowała na Zachodzie nową teorię opieki publicznej.
 Zgodnie z tytułem autorka udowadniała, że nędza, niezdolność do samodzielnego życia
i różnego rodzaju wykolejenia, z którymi ludzie zgłaszają się o pomoc do organizacji dobroczynnych – mają z reguły swe źródła w ich sytuacji środowiskowej, toteż punktem wyjścia dla poczynań opiekuńczych powinno być rozpoznanie środowiskowych przyczyn ludzkich kłopotów i wykolejeń.
 M. Richmond twierdziła, że nie wolno zadowalać się stwierdzeniem objawów nędzy, wykolejeń (np. pijaństwo), lecz trzeba docierać do przyczyn, poszukując ich zarówno w charakterologicznych cechach ,,pacjenta’’, jak i w jego sytuacji środowiskowej.
 Owo rozpoznanie nazwała diagnozą społeczną. Autorka wypracowała narzędzie takiej diagnozy: wywiad środowiskowy, który z czasem zatriumfował w naukach społecznych jako jedna z podstawowych technik badawczych. Ten typ diagnozy oraz odpowiednie (rzeczowo
i wychowawczo) wprowadzenie ,, przypadku’’ mógł realizować tylko właściwie przygotowany pracownik społeczny o postawie wychowawczej.
 M. Richmond dokonała przewrotu w opiece publicznej, który określany bywa jako
,,unaukowienie dobroczynności’’, powodując jej przekształcenie w służbę społeczną, realizowaną przez fachowo do tego przygotowany personel.
 W krajach socjalistycznych – a więc i w Polsce – dorobek M. Richmond, najpełniej prezentowany w metodzie prowadzenia indywidualnych przypadków (case work), wzbudził nieufność w związku z interpretowaniem tej metody przez jej niektórych ideologów – jako skutecznego środka na zahamowanie w krajach kapitalistycznych zmagających się nastrojów rewolucyjnych klasy robotniczej.

CASE WORK
• Jest to proces, który rozwija osobowość poprzez świadomie przeprowadzone dostosowanie kolejno każdej jednostek zachodzące w relacjach pomiędzy ludźmi i ich
otoczeniem społecznym.
• Metoda ta polegała na zbieraniu wiedzy na temat jednostki i analizy jej sytuacji życiowej. Najważniejsza jest diagnoza społeczna, czyli analiza-sytuacji życiowej, która pomaga
w planowaniu i organizowaniu pomocy socjalnej.
• Mary Richmond wyróżniła 4 podstawowe elementy tej metody:
o wgląd w cechy osobościowe jednostki;
o rozpoznanie zasobów, zagrożeń i wpływów otoczenia społecznego na jednostkę;
o bezpośrednie oddziaływanie osoby na osobę;
o pośrednie oddziaływanie poprzez otoczenie społeczne.

Case work jako case menagment:
Prowadzenie przypadku jest sztuką a zatem pracownik socjalny artystą. Jego aktywność jest spowodowana jego talentem i umiejętnością obcowania z ludźmi oraz wiedzy i doświadczenia.
Jego rola polega na realizowaniu sił jednostki i uaktywnianiu jej własnych możliwości w kierunku zmiany sytuacji życiowej oraz mobilizowaniu odpowiedniej pracy w społeczeństwie, co należy rozumieć jako szukanie pomocy instytucjonalnej, ale również możliwości tkwiących w najbliższym środowisku osoby potrzebującej pomocy. Case menagment - praktyczna koncepcja zorganizowania systemu pomocy społecznej; powstała w USA w latach 70.

Ryszard Wroczyński (1909 – 1987)
 Kierownik ośrodka pedagogiki społecznej ukształtowanego na Uniwersytecie Warszawskim, wspieranego przez grono uczniów i współpracowników. Dorobek naukowy tego zespołu prezentują 4 tomy ,, studiów pedagogicznych’’, a także kilkadziesiąt indywidualnych prac naukowych.
 Sam profesor Wroczyński wydał kilka dzieł podstawowych o charakterze podręcznikowym.
 Szczególną uwagę poświęca szkole jako środowisku wychowawczemu i młodzieży w wieku szkolnym, historii kultury (głównie okresowi pozytywizmu) oraz rozwojowi wychowania fizycznego.
 Dorobek warszawskiego ośrodka, należy stwierdzić, iż jego naczelnym osiągnięciem jest ugruntowanie pedagogiki społecznej jako składnika pedagogiki socjalistycznej, wrażliwego na potrzeby i dążenia społeczeństwa Polski Ludowej.

• -,,Wprowadzenie do pedagogiki społecznej”, był wydarzeniem naukowym. Jednocześnie
z jego wydaniem 1966’ wprowadzono do programu pedagogiki na uczelniach wyższych przedmiot pedagogika społeczna.
• Wroczyński ukazał pedagogikę społeczną przez przeciwstawienie pedagogice tradycyjnej
o charakterze intuicyjnym.
Znana mu niemiecka pedagogika społeczna była dla niego bodźcem.
• Ideom przewodnią podręcznika jest podkreślenie, że pedagogika społeczna jest nauką
o środowiskowych uwarunkowaniach procesów wychowawczych i problemów wychowania poza szkołą. Autor kładł nacisk na wychowawczą działalność szkoły i instytucji intencjonalnego środowiska wychowawczego.
• Zasługą autora jest przeznaczenie prawie połowy objętości pracy zagadnieniom pedagogiki opiekuńczej. Jej problematyka koncentruje się na sytuacjach wychowawczych, które wymagają pomocy społecznej. Uczynniając dominującą w wychowaniu rolę szkoły, nowe zadania upatrywał w organizacji opieki nad dzieckiem w osiedlach mieszkaniowych, w czasie pozalekcyjnym.

• Ryszard Wroczyński w swojej książce podkreśla, że pedagogika społeczna jest nauką
o środowiskowych uwarunkowaniach procesów wychowawczych i problemów wychowania poza szkołą. Autor kład nacisk na wychowawczą działalność szkoły i instytucji środowiska wychowawczego.
• Wroczyński skupił się na zagadnieniach pedagogiki opiekuńczej, czyniąc dominującą w wychowaniu rolę szkoły, nowe zadania upatrywał w organizacji opieki nad dzieckiem w osiedlach mieszkaniowych, w czasie pozalekcyjnym.

Aleksander Kamiński (1903 – 1978)
 uznany teoretyk wychowania, działacz społeczny, nauczyciel, wychowawca, pisarz i naukowiec; zaangażowany w służbę społeczną, żołnierz podziemia. Całym swoim życiem, działalnością, twórczością służył Polsce, kochał dzieci i młodzież, był im bliski.
 Od piętnastego roku życia związany był z harcerstwem. Stworzył metodę zuchową, zweryfikował i umiejętnie dostosował wychowawcze metody skautingu w pracy z dziećmi
i młodzieżą polską. Pracował w strukturach harcerskich, a także bezpośrednio z dziećmi, które najbardziej potrzebowały pomocy.
 W latach wojny stanowczo sprzeciwiał się terrorowi okupanta.
 Jego działalność społeczna i naukowa opierały się na ponadczasowych, a także dziś ważnych i potrzebnych w wychowaniu wartościach: koleżeńskości, odpowiedzialności za siebie i innych, punktualności, rzetelności, bezinteresowności i lojalności. Pomagał dzieciom, młodzieży i dorosłym w samorozwoju, w pracy nad sobą, w kształtowaniu swojej osobowości.
 Aleksander Kamiński był znany ze swych humanistycznych poglądów głoszących,
że wszystkie dzieci są sobie braćmi. Zwalczał wszelkie nacjonalistyczne tendencje względem mniejszości narodowych.
 Był przede wszystkim pedagogiem.
Mówił "Wychowywać to znaczy: dawać, służyć, pomagać, inspirować".
We własnym życiorysie napisał: "Zawodem moim było wychowawstwo".
 Jako autor książek i artykułów nie przyjmował żadnego honorarium, przekazując wszystkie należności dla rodzin, żon i dzieci swoich wychowanków, którzy w służbie "odeszli" na "Wieczną Wartę".
 Był tytanem pracy, patriotą, wychowywał otoczenie przez osobisty wzór i przykład.

• Zauważa on, że w rozwoju pedagogiki społecznej po drugiej wojnie światowej, widoczne jest ograniczenie obszaru zainteresowań przez skupienie się na problemach potrzeb wychowawczych młodego pokolenia. Określa ten kierunek mianem „szkoło centryzmu”. Jednak w miarę rozwoju społeczeństwa rozwija się rola i znaczenie pracy opiekuńczej, socjalnej oraz kulturalnej w odniesieniu do jednostek w różnym wieku.

• Aleksander Kamiński za Wroczyńskim podkreśla, że pedagogika społeczna jest dyscypliną praktyczną, usiłująca badać rzeczywistość instytucji i procesów wychowawczych po to, aby rozważać możliwości ich celowego przekształcenia, projektowania i tworzenia nowej rzeczywistości ulepszającej wychowanie. Stara się przy tym zachować należytą ostrożność i nie głosić, jak być powinno, lecz jak być może.

• Diagnozując środowisko Kamiński, korzystając z tych samych metod, co Wroczyński wyróżnia trzy formy:

o studium przypadku,
o monografie instytucji
o sondaż, czyli rozeznanie mające na celu postawienie diagnozy.

Kamiński wyraźnie określa jego podstawowe założenia - jego problematyka koncentruje się na zjawiskach społecznych oraz na sposobach profilaktyki szerzenia się patologii społecznej.

• Koncepcja pedagogiczna Aleksandra Kamińskiego stanowi nade wszystko udaną próbę wskazania możliwości wykorzystania doświadczeń harcerstwa w pracy dydaktyczno- wychowawczej szkoły. Stworzona przez A. Kamińskiego koncepcja pedagogiczna jest ściśle podporządkowana uznanym przez niego wartościom moralnym.

Można więc powiedzieć, że pedagogika społeczna jest dyscypliną
ukształtowaną na pograniczu
teorii wychowania, socjologii, psychologii społecznej i teorii polityki społecznej. Należy do nauk praktycznych, obejmujących teorię praktycznego działania,
czyli zamierzeń i projektowania i realizacji.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez doris dnia Nie 18:38, 18 Kwi 2010, w całości zmieniany 1 raz